ಓ
ಎಲ್. ಎನ್ ರಿಂದ ಅನುವಾದಿತ
ಪುಸ್ತಕ- ರುಲ್ಫೋ ಸಮಗ್ರ ಸಾಹಿತ್ಯ-
ಬೆಂಕಿಬಿದ್ದ ಬಯಲು ಮತ್ತು ಪೆದ್ರೋ
ಪರಾಮೂ ಭಾನುವಾರ ಬಿಡುಗಡೆಯಾಗುತ್ತಿದೆ. ಇದರ ಬಗೆಗೆ ವಿಶ್ವವಾಣಿ
ಪ್ರಕಟಿಸಿರುವ ಅನುವಾದಕರ ಮಾತು ಇಲ್ಲಿದೆ.
07 January 2017
ಪರಸ್ಪರ ಬಳಗದಿಂದ ಮತ್ತೆ 3 ಪುಸ್ತಕಗಳು
Posted by Kannadaloka on Saturday, January 07, 2017
ಪರಸ್ಪರ ಪ್ರಕಾಶನ ಮತ್ತೆ ಮಹತ್ವದ ಮೂರು ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು ಹೊರತರುತ್ತಿದೆ. ಇದೇ ಭಾನುವಾರ
ಸಂಜೆ 5.30ಕ್ಕೆ ಚಾಮರಾಜಪೇಟೆಯ ಕನ್ನಡ ಸಾಹಿತ್ಯ ಪರಿಷತ್ನಲ್ಲಿ ಪುಸ್ತಕ ಬಿಡುಗಡೆ
ಕಾರ್ಯಕ್ರಮವಿದೆ. ಪ್ರಖ್ಯಾತ ವಿಮರ್ಶಕರಾದ ಕೆ.ವಿ ನಾರಾಯಣ ಅವರು ಪುಸ್ತಕಗಳನ್ನು
ಲೋಕಾರ್ಪಣೆ ಮಾಡಲಿದ್ದಾರೆ. ಮತ್ತೊಬ್ಬ ವಿಮರ್ಶಕ ಓ.ಎಲ್ ನಾಗಭೂಷಣ ಸ್ವಾಮಿ ಮತ್ತು
ಜನಪ್ರಿಯ ಕಥೆಗಾರ ಕೆ.ಸತ್ಯನಾರಾಯಣ ಹಾಗೂ ಎನ್ ಎಸ್ ಶ್ರೀಧರ ಮೂರ್ತಿ ನಮ್ಮ
ಜೊತೆಯಲ್ಲಿರುತ್ತಾರೆ. ತಪ್ಪದೇ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಕ್ಕೆ ಬನ್ನಿ....16 June 2015
Jakob De Roover on Ramachandra Guha’s Intellectualism
Posted by Kannadaloka on Tuesday, June 16, 2015
“There is, then, the quest. For a long time now, this has been the issue facing me and many other friends of mine: at the level of social upheavals, Asia has experienced everything the West has without having had an intellectual upheaval, which even remotely resembles those that have occurred in the West.
We have had revolutions, palace coups, dictatorships, capitalisms, democracies and what-have-you. We have even had colonisations and independence movements.
But where are our renaissances or our enlightenments?
Why not a Vienna Circle or, at least, a Frankfurt School?
Surely, our culture has had its share of brilliant men and women.
Where, then, are our Marxes, or Webers or Freuds?
We could at least produce a Parsons or a Durkheim?
We can afford a Popper, surely, if not a Russell or a Wittgenstein?
Where are they?
In search of answers to these questions, I have explored every possible hypothesis: from the ‘most mechanical’ to the ‘sophisticated dialectical’; from the ‘sociological’ to the ‘spiritual’. All of them have led to so many cul-de-sacs.
In this paper, I am trying out another avenue of exploration: we could not produce the intellectual revolutions because the heuristics that produced social theories in the West do not make sense to us. If what should aid you in the creation of theories becomes just a meaningless set of statements, if using a productive and fertile heuristic is no different from chanting an incomprehensible mantra, how could you possibly build new and exciting theories on that basis? You could not! That is why Asia has not accomplished much at the level of social theories.”
In 2015, today, my teacher Balu is still alive and I continue to be a student of the programme he has built, viz. the comparative science of cultures. Though it is about culture, it is a rival research programme challenging cultural and social anthropology. We are both still studying Indian culture, in a scientific and philosophically responsible way and both of us continue to be bothered by the question raised above by Balu so-many-decades ago.
It is thus that I came across Ramachandra Guha’s article in the news magazine Caravan, titled ‘Where are India’s conservative intellectuals?’ dated March 1, 2015.
If one has read some of his other published pieces, then one could forgive me for thinking that Guha perhaps aspires to precisely be that conservative intellectual, whose absence he bemoans and thus distinguish himself from the many other figures that dot the intellectual landscape of India in the domains of human and social sciences.
Thus, as an intellectual, my question is very simple:
Has Guha solved the problem that he has set out?
My answer too is startlingly simple: in his puerile piece, he has failed even to formulate the problem. Perhaps, my earlier surmise was wrong: may be, he does not want to be the conservative intellectual whom he dreams about after all, but merely wants to join the bandwagon of those intellectual parasites in India who feed from the table crumbs thrown at them by thinkers from the West.
In this article, I want to reflect about the reasons and motives behind this harsh and damning indictment of Guha and ‘intellectuals’ from India, some of whose names Guha himself mentions in his article in the Caravan.
Let me begin with a thumb-nail sketch of his five-part article. He begins by reflecting about what ‘Liberal’ (socialist) and ‘Conservative’ thinking mean. Here, he repeats the ideas of Karl Mannheim, a German sociologist of knowledge (actually the founder of sociology of knowledge, a precursor to the modern social studies of science, which differs radically from Mannheim’s thought), discussing the terms ‘liberal’ and ‘conservative’. Then, he moves on to speak more in detail about a British philosopher with well-known leanings towards ‘conservatism’, Roger Scruton.
Guha discovers that ‘religion’ (in the form of ‘Hinduism’) dominates BJP’s idea of a nation and that, therefore, it does not jive with Scruton’s conservatism.
Armed with this weaponry, continuing with some en passant historical remarks about Nehru, Rajaji, two of the icons of the RSS, namely Golwalkar and Savarkar, and the obligatory reference to Samuel Huntington, he calls BJP ‘reactionary’ (thus not ‘conservative’ at all) and ends with a clarion call: “Rather than the liberals and leftists whom they currently target, self-aware and self-conscious conservatives should really be vigilant of the reactionaries who dominate the discourse on the right.”
‘Follow me’, said the Spider to the Fly, ‘welcome to my parlour and make yourself at home’. Thus, through the mouth of our maestro, two Europeans, Mannheim and Scruton, separated by a channel and a short distance of land-travel, ventriloquize: if Indians do not follow them (or two other Europeans, Mill and Marx, say), then they are doomed! In His Master’s voice, the prophecy rings thus: “Otherwise, India might go the way of the Italy of the 1920s or the Argentina of the 1950s—a polity ruled by a right-wing party, with a right-wing demagogue as its elected head, where public discourse is defined by thugs and bigots rather than by scholars and thinkers.” If they do not follow these European ‘gods’, proclaims the Prophet that Guha is, Indians are destined to buy a one-way ticket to hell; a set of ominous sounding words, but, alas, not equally impressive: unfortunately, Guha does not carry the charisma of a Moses or a Jesus or a Mohammed, even if he thinks otherwise, to make us believe him or want to follow him.
Guha’s piece is a sad reflection of the Indian intellectual landscape where intellectual pygmies are transformed into Giants and Geniuses.
It is also a sad commentary of the general intellectual climate in the human and social sciences the world over. Perhaps, it is more important to speak about this, and thus continue an oblique reflection about Guha and some Indian intellectuals, than focus on this worthless piece of a journalistic article.
Let me begin with Guha’s choice of Karl Mannheim.
He was an interbellum figure, in the sense that his writings are to be situated between the two world wars, which tore Europe apart. He was also an interregnum figure, in the sense that he is to be situated with the changing nature of social science: that which was there in the period before the Second World War and that which came into existence thereafter. One can get a flavour of the first by reading the left-wing historian Russell Jacoby in his The Last Intellectuals; one can begin to sense the second by reading the Conservative thinker Allan Bloom is his The Closing of the American Mind. The points these two lovely and lively books make have recently emerged as the focus of a new sub-domain of research in the social sciences, namely as an investigation into ‘the Cold war Social Sciences’.
With the American domination of the world that followed the war-torn Europe – which is still suffering from the cultural amnesia imposed upon her by the 20th century developments – a new way of doing social science research opened up. This way of research was internally massively funded for the first time by the American State, wanting to fight an ideological battle with the Soviet Union as its basic focus. This ideological battle was fought in the name of science, of truth and of knowledge. It was, however, purely ideological: both the Soviet Union and the US described Russia, Eastern Europe and China (of then) as ‘communist’, a terminological decision that made any serious Marxist want to throw-up: from the very early period of the revolution of 1917, some serious Marxists, mostly Trotskyists, considered Soviet Union either as ‘a degenerate State’ or even as ‘state capitalist’.
Calling these countries communist showed nothing other than a massive ignorance of the history and theory of Marxism. You cannot found and justify theories as ‘science’, ‘truth’ or ‘knowledge’ on the basis of such an exhibition of illiteracy. Therefore, parasites sprung up in their millions, feeding upon the state subsidies for social science research, mouthing ideology surrounded by a jargon which was normative to the core: ‘freedom’, ‘equality’, ‘progress’, ‘social justice’ etc. The theoretical poverty was masked by passionate pleas for ‘social equality’ and ‘individual freedom’, the intellectual bankruptcy was hidden behind impressive sounding propagandistic words: ‘Research University’, ‘Citation Index’ and ‘impact factors’ of journal articles.
This situation still prevails today: go, speak to any leftist, secular or ‘reactionary’ intellectual in any of the Universities in India, they spout the same jargon with passionate intensity.
Your only difficulty would be a decision problem, which is like finding a solution to a halting problem or prove an impossibility theorem: how to distinguish the best professor in an institution from its worst lowly paid clerk? I do not believe you can.
Be that as it may, the result has been catastrophic as far as growth of knowledge is concerned. America imposed this ‘intellectual environment’ upon the rest of the world and we all are still travelling that route. India suffered doubly, not only from this ill of the present but also from the misfortunes of the past, namely colonialism. Her intellectuals were natives, it is true, but breastfed by nurses of western culture. The ‘intellectuals’ that existed before the British were the ‘pundits’, a tribe of low-paid scribes who were created by the Muslims.
That the Indians themselves still sense this situation is evidenced by the contrast they draw between a ‘guru’ and a ‘pundit’.
Most of the latter became the Babus in the so-called ‘elite universities’ in India. If the old pundits chanted mantras from the shastras, Vedas and the Upanishads, the new Babus chanted even more loudly from Kant, Hegel, Marx, Heidegger and Derrida. They understood these western thinkers as much as the pundits knew what ‘atman’ was, namely, not at all!
Precisely because of that fact, they were welcome guests at international conferences, where they strutted around like proud peacocks, basking in the reflected sunlight of a Saussure, of a Levi-Strauss, of a William James interspaced with smatterings of a Jacques Lacan, an Eric Hobsbawm or whoever was the current darling intellectual in Paris, London and New York. Such intellectual parasites, who feed upon the indecipherable mantras of their western masters also wear dazzling ornaments, which are the western badges of recognition: of awards won or appointments at ‘prestigious’ and obligatory western universities.
Consider the by-line that identifies our own Ramchandra Guha, in one of the pieces that he wrote for the Indian Express, for example: ‘The writer, based in Bangalore, has taught at Yale, Stanford, the London School of Economics and the Indian Institute of Science.’ Wow!
If one wants to reflect upon the absence of intellectuals (of whatever brand) in India, one needs to begin reflecting about the resonance of the word ‘guru’ in Indian culture. (The use of the singular, i.e., ‘culture’ does not connote a monolithic entity any more the word ‘Homo Sapiens Sapiens’, a word used to designate the current human species in the singular, entails an absence of diversity.) Whether we like it or not, the Sangh Parivar is the only (family) or organization that is rooted in Indian culture, whatever the depth and extent of roots may be. It is from them that we should expect the emergence of ‘public intellectuals’ in India. The absence of this phenomenon should trouble us.
But such real-world problems do not trouble either Guha or the other Indian parasites. Unwittingly, they have coined a term that does express the problem: ‘Saffronisation’ appears to occur whenever the Sangh Parivar comes into power. Saffron is the colour of the Rishi’s, Sadhus and Guru’s in India. They are the ‘public’ intellectuals of India. They are despised by Europe, a disgust the Indian parasites share with their western masters. They could emerge only from within the folds of the Sangh Parivar.
Unfortunately, even this option is not open to the revered figure that Guha is. He says, that, as a student of the late U.R. Anantha Murthy he is loath to use the word ‘saffron’ to describe the Sangh Parivar’s forays into education.
In a sense, it stands to reason. If someone declares himself to be an ardent student of the intellectual ‘Guru’, whose only achievement in life lies in the writing of a third-rate Victorian pornographic novel called Samskara, what intellectual gems can you expect of such a man except intellectual flatulence?
Prof. Dr. Jakob De Roover, Universiteit Gent, Belgium.
14 May 2015
USCIRF hypocrisy: It's about the Protestant worldview, not religious freedom
Posted by Unknown on Thursday, May 14, 2015
Courtesy: http://www.firstpost.com/
By Jakob De Roover
The annual reports of the US Commission for International Religious Freedom (USCIRF) have long irked politicians and citizens from countries placed on its ‘watch list’. This is no different in India. In the 2015 report released about a fortnight ago, the country again occupies an unenviable spot in Tier 2, which includes countries where the religious freedom violations engaged in or tolerated by the government are serious.
Striking about this year’s report, however, is its claim that incidents of religiously-motivated and communal violence have ‘reportedly’ increased for three consecutive years in India. “According to Muslim and Christian NGOs that track communal incidents,” it adds, “2014 statistics, yet to be released by the ministry, will be likely higher” than the 823 incidents recorded in 2013.
Representational image. Getty images
What is so remarkable about this? Well, the Indian home ministry’s official data about communal incidents for 2014 give a very different picture. The number of incidents saw a significant decrease to 644 in 2014. The USCIRF report also includes Andhra Pradesh, “Chattisgarhi” [sic], and Odisha among states that “tend to have the greatest number of religiously-motivated attacks and communal violence incidents.” Yet the home ministry’s information recorded no incident in Chhattisgarh, just three in Odisha, and five in Andhra Pradesh.
How reliable then are the international religious freedom reports of the US government? The obvious retort to this question is that the home ministry’s data for 2014 must be very biased. But which other unbiased data could establish this bias? When asked this question, an American academic responded as follows: “I don’t have any data, but given who is in charge, it can’t help but be biased.” That, of course, is a knockdown argument.
Other academics point out that many incidents of communal violence remain unreported in India. But surely this is not the issue at stake. The real question is about the number of communal incidents in 2014 relative to the number of such incidents in the two preceding years. The data provided by the home ministry show that this number is lower. Now, are there facts (or well-founded reasons) that prove that in 2014 suddenly a much higher number of communal incidents were not reported than in previous years? If this is not the case, then we can only assume that the average number of unreported incidents has not changed significantly. And if that is the case, then the claims of the
USCIRF must be false.
What evidence did the American commission draw upon to come to its conclusions? Its website claims the following: “USCIRF obtains information about violations of religious freedom abroad in multiple ways, including visiting selected countries in order to observe facts on the ground, meeting regularly with foreign officials, religious leaders and groups, victims of religious intolerance, and representatives of civil society, non-governmental organisations, government agencies, and national and international organisations, and keeping abreast of credible news reports.”
Indeed, the 2015 report shows the results of this type of deep research. It mentions conversations with minority religious leaders and NGO representatives. Its repetitive use of the words ‘reportedly’ and ‘report’ is striking: “Incidents of religiously-motivated and communal violence reportedly have increased”; “Christian NGOs and leaders report that their community is particularly at risk…”; “… Muslim communities have reported facing undue scrutiny and arbitrary arrests and detentions”; Indian Christians, converts and missionaries “have reported more frequent harassment and violence …”.
The evidence then seems to amount to impressions of particular people, hearsay, anecdotes and newspaper articles. Clearly, it gives a privileged status to the observations of certain NGOs, religious leaders, and the dominant media, which can hardly count as reliable and ‘unbiased’ sources in these matters. Moreover, the report depends on dubious concepts such as ‘religiously-motivated violence’, but forgets to mention what criteria it used to find out whether violent incidents are ‘religiously-motivated’ or otherwise.
Naturally, the fact that some religious groups feel threatened in their basic freedoms is important. Some Hindu nationalist organisations do commit unacceptable acts of violence against Christians and Muslims. Such crimes need to be addressed by the government. Some Hindutva supporters are also becoming increasingly aggressive online and elsewhere. This problem has to be examined and tackled. But can all of this serve as evidence for grand claims about the disquieting rise of religious freedom violations in India? Does it suffice to make recommendations to the US government about Tier 2 ‘watch lists’ and the like? No, it does not. It appears that forces other than evidence give shape to the claims of the American campaign for international religious freedom.
Hypocrisy: Which forces might those be? One obvious route is to note the hypocrisy and ‘holier than thou’ stance behind the US international human rights violation reports. This government would never dream of putting its own country on its watch lists, even though there are good reasons to do so. For instance, to identify “countries of particular concern,” the USCIRF uses the standard of the International Religious Freedom Act (IRFA), which defines “particularly severe” violations of religious freedom as “systematic, ongoing, egregious violations of religious freedom, including violations such as—(a) torture or cruel, inhuman, or degrading treatment or punishment; (b) prolonged detention without charges; (c) causing the disappearance of persons by the abduction or clandestine detention of those persons; or (dD) other flagrant denial of the right to life, liberty, or the security of persons.”
This reads like a laundry list of the American government’s war on terror.
However, simply noting that the US violates its own standards (as the Chinese government does in its own annual human rights violations reports) can neither explain nor legitimise anything much. It does not account for the many American policies that do reflect a genuine concern about the state of religious freedom at home and abroad. Still, the sense that the annual report reeks of the disingenuous has legitimate grounds. In fact, a more fundamental hypocrisy is at work. Let me explain how.
Both the conceptual language and the style of collecting evidence of the USCIRF go way back to the foundations of religious freedom in theology. The notion of Christian freedom is perhaps the core theological value of Protestant Christianity. Basically, it says the following: no human being has authority in the religious sphere, for only the biblical God can rule there. Therefore, the state cannot interfere in matters of religion. Each conscience – the faculty that conveys to humanity the will of its Sovereign Creator – should always be free, for no man possesses the knowledge required to decide when another’s conscience truly discloses God’s will or when it succumbs to Satan’s seductive whispers.
The USCIRF’s annual reports reflect these deep-seated religious concerns of Protestant Christianity. Take its vehement rejection of anti-conversion legislation in India as a violation of religious freedom. This derives from the Christian belief that every individual should be free to turn towards the true God at all times and that this can be done only by converting from false to true religion. For the US commission, this freedom to follow one’s own conscience always overrides other concerns – say, for instance, the worry often voiced in India that Christian missionary activity constitutes aggression upon the traditions, sensitivities, and harmony of a community.
Why? Well, protecting individual religious freedom has to do with safeguarding the right of every person to follow the will of the true God, which supersedes any issue that is merely human, such as the peace or stability of some social group. Hence, the fact that missionary work involves abusing the Hindu traditions as ‘false religion’ or their devasand devis as ‘false gods’ is considered much less problematic than putting restrictions on conversion. The fact that converts often insult the traditions to which they previously belonged is irrelevant when compared to the individual’s freedom of religion. The fact that family and community life are severely disrupted because of proselytisation is a trivial detail in the face of the eternal human choice between true and false religion, between God and the devil.
This is not the only religious dimension of the 2015 report. In spite of apparent evidence to the contrary, it suggests that the dominance of the BJP (as a Hindu nationalist party) in the Indian government must inevitably give rise to an upsurge of religious and communal violence. In other words, the entry of Hinduism into politics constitutes a major threat to religious freedom. Again, this conviction is rooted in the religion that gave shape to American culture.
According to Protestantism, heathen religions like that of India always tyrannise the human spirit. Inspired by the devil, they are characterised by their violation of Christian religious freedom. Therefore, the story continues, ‘Hinduism’ aims to stifle the soul and subordinate the conscience to human authority (through its caste system, for instance). Stripped of their overtly theological elements, such beliefs entered American common sense and popular discourse about India and her traditions. This story about ‘Hinduism’ makes it all the more obvious to the Americans (and to others who accept this story, such as the Indian secularists) that the freedom to escape from this religion should be safeguarded at all cost.
Little wonder then that factual evidence is of secondary concern to the USCIRF. The background framework within which it works is a scarcely secularised Protestant religious doctrine. According to the self-understanding of this doctrine, it derives from the Bible, the one true Word of the one true God. When 19th-century Protestants travelled to India, they did not need factual evidence to know that false religion would rule the roost and deny religious freedom to its followers. God had disclosed this. The US commission claims no such divinely inspired foreknowledge. Still, it also knows in advance what it should and will find in Indian society. Thus, it has no problem privileging the claims of Christian leaders and NGOs, other minority spokesmen, and mainstream newspapers – ignoring the perspectives of a plethora of other groups, thinkers and the media. And, oh yes, any evidence to the contrary must be the result of human tampering, such as the home ministry’s bias and Hindu nationalist cover-ups.
Religious nationalism: Here lies the hypocrisy: the US campaign for international religious freedom is very much a religious campaign. It seeks to spread Protestant-Christian values across the world but does so under the guise of promoting and protecting human rights that are ‘universally held sacred’. This claim to a sacred yet secular universality also underlies its condemnation of religious nationalism as a threat to the freedom of India’s citizens. Nonetheless, the American nation-state’s mission to bring freedom to all the world’s nations is propelled by the belief in the Protestant doctrine of Christian freedom. This in turn is founded in a series of convictions: God is the author of freedom; the Bible is the revelation of His will; and Reformation theology is its correct interpretation. How, then, could this mission not be an instance of religious nationalism?
If the US would straight out admit that it is a Christian nation and, therefore, seeks to promote Christian freedom across the globe, this dimension of its foreign policy would appear coherent and credible (and even commendable, in the eyes of some). It would be part of a larger project of saving souls, guided by a religion that believes itself to be true. From this perspective, factual evidence would not be needed, for no human considerations could trump God’s truth. However, the campaign for international religious freedom will remain sanctimonious so long as it pretends to a bogus ‘impartial’ position. To regain its credibility and honesty, the US should simply rename its commission as the Mission for International Christian Freedom and go on spreading the good word.
(Dr Jakob De Roover is professor at the Department of Comparative Science of Cultures, Ghent University, Belgium.)
15 April 2015
ಜಾತಿ ಸಮೀಕ್ಷೆ: ವಿಶೇಷ ಶಕ್ತಿ ಇಲ್ಲದ ಪರ-ವಿರೋಧ
Posted by Unknown on Wednesday, April 15, 2015
ಕೃಪೆ: ವಿಜಯಕರ್ನಾಟಕ
ಚಂದ್ರಪೂಜಾರಿ ಎಂ
ಎಲ್ಲ ಸಮಾಜಗಳಲ್ಲೂ ಜನರನ್ನು ಗುಂಪುಗಳಾಗಿ ವಿಂಗಡಿ ಸುವ ಮತ್ತು ವಿಂಗಡಿತ ಗುಂಪುಗಳನ್ನು ವಿವಿಧ ಹೆಸರುಗಳಿಂದ ಗುರುತಿಸುವ ಕ್ರಮವಿದೆ. ಇದೇ ರೀತಿ ನಮ್ಮ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ವಿಂಗಡಿತ ಜನರ ಗುಂಪುಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸಲು 'ಜಾತಿ' ಎನ್ನುವ ಪದ (ಪರಿಭಾಷೆ) ಬಳಕೆಯಾಗುತ್ತಿದೆ. ಜನರು ಪರ ಸ್ಪರ ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಕೆಲವೊಂದು ಗುಣಲಕ್ಷಣ ಗಳನ್ನು (ಮಾನದಂಡಗಳನ್ನು) ಬಳಸಿಕೊಂಡು ಜನರನ್ನು ಗುಂಪು ಗಳಾಗಿ ವಿಂಗಡಿಸುವ ಕ್ರಮ ಬೆಳೆದಿದೆ. ಅವರ‌್ಯಾರು? (ಬಣ್ಣ, ಎತ್ತರ, ಚಹರೆ), ಅವರ ಭಾಷೆ ಏನು? ಉಡುಗೆ- ತೊಡುಗೆ ಏನು? ಊಟ-ಉಪಚಾರ ಹೇಗೆ? ಅವರು ದೇವರು ನಂಬುತ್ತಾರೋ? ನಂಬಿದರೆ ಯಾವ ದೇವರು? ಈ ಎಲ್ಲ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಜನರನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು ಸಹಕರಿಸು ತ್ತವೆ. ಈ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳ ಉತ್ತರವೇ ಜನರನ್ನು ಗುಂಪುಗಳಾಗಿ ವಿಂಗಡಿಸಲು ಬಳಸುವ ಮಾನದಂಡಗಳು.
ಹೆಚ್ಚು ಕಡಿಮೆ ನಮ್ಮಲ್ಲೂ ಜನರನ್ನು ಗುಂಪುಗಳಾಗಿ (ಜಾತಿ ಳಾಗಿ) ವಿಂಗಡಿಸಲು ಇವೇ ಮಾನದಂಡಗಳನ್ನು (ಉಡುಗೆ- ತೊಡುಗೆ, ದೇವರು-ದಿಂಡರು, ಕಸುಬು, ಭಾಷೆ ಇತ್ಯಾದಿ ಗಳನ್ನು) ಬಳಸಿದ್ದಾರೆ. ವಿಂಗಡಿತ ಗುಂಪುಗಳನ್ನು ಸಮಾನಾಂತ ರವಾಗಿ ಜೋಡಿಸಿಲ್ಲ; ಪಿರಮಿಡ್ ರೂಪದಲ್ಲಿ ಜೋಡಿಸಿದ್ದಾರೆ. ಯಾವ ಗುಂಪಿನ (ಜಾತಿಯ) ದೇವರು, ಊಟ-ಉಪಚಾರ, ಕಸುಬು, ಉಡುಗೆ-ತೊಡುಗೆ ಶುದ್ಧವಾಗಿದೆಯೋ ಆ ಜಾತಿ ಏಣಿಯ ಮೇಲಿದ್ದರೆ ಶುದ್ಧತೆ ಕಡಿಮೆಯಾದಂತೆ ಜಾತಿ ಏಣಿಯ ಕೆಳಕೆಳಗೆ ಬರುತ್ತದೆ ಮತ್ತು ಅತ್ಯಂತ ಅಶುದ್ಧ ಜಾತಿ ಏಣಿಯ ಬುಡದಲ್ಲಿರುತ್ತದೆ ಎಂದು ತೀರ್ಮಾನಿಸಲಾಯಿತು. ಹೀಗೆ ಜಾತಿಯನ್ನು ಗುರುತಿಸಲು ಮತ್ತು ಶ್ರೇಣೀಕರಿಸಲು ಬಳಸಿದ ಮಾನದಂಡಗಳು ಸಮಸ್ಯೆಯ ಮೂಲವಾಗಿವೆ.
ಚಾರಿತ್ರಿಕವಾಗಿ ರೂಪುಗೊಂಡ ಗುಂಪುಗಳನ್ನು (ಜಾತಿ ಯನ್ನು) ಗುರುತಿಸಲು ದೇವರು, ಭಾಷೆ, ಉಡುಗೆ-ತೊಡುಗೆ, ಊಟ, ಕಸುಬುಗಳನ್ನು ಬಳಸಿರುವುದು ಮೊದಲ ಸಮಸ್ಯೆ. ಜಾತಿ ಚರ್ಚೆಯಲ್ಲಿ ಯಾರು ಯಾರಿಂದ ಆಹಾರ ಸ್ವೀಕರಿಸ ಬಹುದು? ಸಸ್ಯಾಹಾರಿಗಳೇ? ಮಾಂಸಾಹಾರಿಗಳೇ? ಬೇಯಿ ಸಿದ ಆಹಾರ ಸ್ವೀಕರಿಸಬಹುದೇ? ಎಡಗೈಯಲ್ಲಿ ತಿನ್ನಬೇಕೇ? ಬಲಗೈಯಲ್ಲಿ ತಿನ್ನಬೇಕೇ? ಇವೇ ದೊಡ್ಡ ಚರ್ಚೆಯ ವಿಷಯ ಗಳಾಗಿವೆ. ಆದರೆ ಇದೇ ಆಹಾರವನ್ನು ಯಾರು ಬೆಳೆದಿದ್ದಾರೆ? ಹೇಗೆ ಬೆಳೆದಿದ್ದಾರೆ? ಬೆಳೆದವರ ಒಡೆತನದಲ್ಲಿ ಭೂಮಿ ಇತ್ತೇ ಅಥವಾ ಮತ್ತೊಬ್ಬರ ಭೂಮಿಯಲ್ಲಿ ಲಾವಣಿಗೆ ಅಥವಾ ಕೂಲಿಗೆ ಬೆಳೆದಿದ್ದಾರೋ? ಬೆಳೆದವರ ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳ ಒಡೆತನ ಏನು? ಅವರ ಶಿಕ್ಷಣ, ಆರೋಗ್ಯಗಳ ಸ್ಥಿತಿ ಏನು? ಈ ಎಲ್ಲ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಜಾತಿ ಚರ್ಚೆಯೊಳಗೆ ಬರಲೇ ಇಲ್ಲ. ಇದೊಂದು ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ನಮ್ಮ ಸಿನಿಮಾಗಳ ನಾಯಕ- ನಾಯಕಿಯರ ಬದುಕಿನಂತೆ. ಅವರು ದಿನವಿಡೀ ಪಾರ್ಕ್ ಗಳಲ್ಲಿ ಸುತ್ತಾಡುತ್ತಾರೆ, ಪ್ರೇಮಗೀತೆ ಹಾಡುತ್ತಾರೆ, ಕಾರಲ್ಲಿ ಓಡಾಡುತ್ತಾರೆ, ಐಷಾರಾಮಿ ಹೋಟೆಲುಗಳಲ್ಲಿ ತಿನ್ನುತ್ತಾರೆ. ಇವೆಲ್ಲವನ್ನೂ ಕೆಲವರು ಅನುಭವಿಸಬೇಕಾದರೆ ಮತ್ತೆ ಕೆಲವರು ಈ ಸಂಪನ್ಮೂಲಗಳನ್ನು ಉತ್ಪಾದಿಸಿಲು ದುಡಿದಿರಲೇಬೇಕು. ದುಡಿತದ ಬದುಕು ಸಿನಿಮಾದಲ್ಲೂ ಅವಕಾಶ ಪಡೆಯಲಿಲ್ಲ, ನಮ್ಮ ಜಾತಿ ವ್ಯಾಖ್ಯಾ ನದಲ್ಲೂ ಅವಕಾಶ ಪಡೆಯಲಿಲ್ಲ.
ಜಾತಿಯನ್ನು ಗುರುತಿಸಲು ಬಳಸಿದ ಗುಣಲಕ್ಷಣಗಳಲ್ಲಿ ಆರ್ಥಿಕ, ರಾಜಕೀಯ ಅಂಶಗಳು ಸೇರದಿರುವುದು ಮಾತ್ರ ಸಮಸ್ಯೆಯಲ್ಲ; ಜಾತಿ ಶ್ರೇಣೀಕರಣಕ್ಕೆ ಬಳಸಿದ ಮಾನದಂಡ ಗಳೂ ಸಮಸ್ಯೆ ಸೃಷ್ಟಿಸಿವೆ. ಇದು ಕೆಲವರಿಗೆ ಅನುಕೂಲವಾಗಿ ಪರಿಣಮಿಸಿದರೆ ಹಲವರಿಗೆ ನಷ್ಟ ಮಾಡಿದೆ. ಶ್ರೇಣೀ ಕರಣದ ಬುಡದಲ್ಲಿ ರುವವರ ಕಸುಬು, ಊಟ, ದೇವರು, ಉಡುಗೆ- ತೊಡುಗೆ ಎಲ್ಲವೂ ಅಶುದ್ಧ. ಆದ್ದರಿಂದ ಇವು ಉಳಿದ ವರು ಸ್ವೀಕರಿಸಲು ಯೋಗ್ಯವಲ್ಲ. ಇದರಿಂದ ತಳಜಾತಿ ಗಳು ಸಾಕಷ್ಟು ಅನ್ಯಾಯ ಅನುಭವಿಸಿವೆ. ನಮ್ಮ ಚರಿತ್ರೆ, ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಕಥನಗಳಲ್ಲಿ ಗುಡಿ-ಗೋಪುರಗಳು, ಮಠ- ಮಂದಿರಗಳು, ರಾಜ-ಮಹಾ ರಾಜರು, ಅವರ ಸೋಲು- ಗೆಲುವುಗಳು ತುಂಬಿ ತುಳು ಕುತ್ತಿವೆ. ಇದೇ ಗುಡಿ-ಗೋಪುರ ಗಳನ್ನು, ಅರಮನೆಗಳನ್ನು ಕಟ್ಟಿದವರು, ಅವರ ಬದುಕು- ಬವಣೆಗಳು ನಮ್ಮ ಸಂಸ್ಕೃತಿ ಕಥನಗಳಲ್ಲಿ ಅವಕಾಶ ಪಡೆಯಲೇ ಇಲ್ಲ. ಇತರರ ಸಮೀಪ ವಾಸ ಮಾಡುವುದು, ಭೂಮಿ ಹೊಂದುವುದು, ಶುಭ್ರ ಬಟ್ಟೆ ಧರಿಸುವುದು, ಚಪ್ಪಲಿ ಹಾಕುವುದು, ತಮ್ಮ ಮಕ್ಕಳಿಗೆ ಸುಂದರ ವಾದ ಹೆಸರಿಡುವುದು, ಇತರರಿಂದ ಗೌರವ ನಿರೀಕ್ಷಿಸುವುದು ಇವೆಲ್ಲವೂ ಇವರಿಗೆ ಗಗನ ಕುಸುಮ ಗಳಾಗಿದ್ದವು. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯದ ನಂತರವೂ ಈ ಸ್ಥಿತಿ ಹೆಚ್ಚು ಬದಲಾಗಿಲ್ಲ. ಇವರು ಹೋಟೆಲು, ಅಂಗಡಿ ತೆರೆದರೆ ಯಾರೂ ಬರುವುದಿಲ್ಲ; ಮನೆ ಬಾಡಿಗೆಗೆ ಕೊಡಲಿಚ್ಛಿಸಿದರೆ ಜನ ಬರುವುದಿಲ್ಲ; ಇವರ ದೇವರಿಗೆ ಊರವರೆಲ್ಲ ನಡೆದುಕೊಳ್ಳುವುದಿಲ್ಲ; ಇವರ ನಾಯಕರು ಊರ ನಾಯಕರಾಗುವು ದಿಲ್ಲ; ಇವರ ಹೆಸರುಗಳು ಬೀದಿ, ಪಾರ್ಕ್, ವಿಶ್ವವಿದ್ಯಾಲಯಗಳ ಹೆಸರುಗಳಾಗುವುದಿಲ್ಲ.
ಈ ಎಲ್ಲ ಕಾರಣಗಳಿಂದ ಚಾರಿತ್ರಿಕವಾಗಿ ರೂಪುಗೊಂಡ ಏಣಿ ಶ್ರೇಣಿಗಳು ಇಂದು ಕೂಡ ಮುಂದುವರಿಯುತ್ತಿವೆ. ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 24 ಕೋಟಿ ಕಡುಬಡವರಿದ್ದಾರೆ. ಇವರು ಎಷ್ಟೊಂದು ಬಡವರೆಂದರೆ ಮೂರು ಹೊತ್ತಿನ ಊಟ, ವಸತಿ, ಶಿಕ್ಷಣ, ಆರೋಗ್ಯಗಳಿಗೆ ಪರದಾಡುವವರು. ಅತ್ಯಂತ ಬಡವ ರಲ್ಲಿ ಅರ್ಧದಷ್ಟು (ಶೇ.41) ದಲಿತ ಬುಡಕಟ್ಟು ಜನರಿದ್ದರೆ, ಮೂರನೇ ಒಂದು ಭಾಗದಷ್ಟು ಹಿಂದುಳಿದ ಜಾತಿಯ ಜನರಿ ದ್ದಾರೆ. ಶೇ.16ರಷ್ಟು ಮುಸ್ಲಿಮರು ಕೂಡ ಅತ್ಯಂತ ಬಡವರು. ಮೇಲ್ಜಾತಿಗಳಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಲ್ಪ ಸಂಖ್ಯೆಯ (ಶೇ.9ರಷ್ಟು) ಜನರು ಅತ್ಯಂತ ಬಡವರಿದ್ದಾರೆ. ಇದೇ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಸುಮಾರು 4 ಕೋಟಿ ಶ್ರೀಮಂತರಿದ್ದಾರೆ. ಇವರು ಬಡತನ ರೇಖೆಗಿಂತ ಹಲವು ಪಟ್ಟು ಹೆಚ್ಚು ಆದಾಯ ಹೊಂದಿರುವ ವರು. ಅತ್ಯಂತ ಬಡವರಲ್ಲಿ ದಲಿತ ಬುಡಕಟ್ಟುಗಳು ಹೇಗೆ ಹೆಚ್ಚಿದ್ದಾರೋ ಅದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ 4 ಕೋಟಿ ಶ್ರೀಮಂತರಲ್ಲಿ ಅರ್ಧಕ್ಕಿಂತಲೂ ಹೆಚ್ಚು (ಶೇ.65) ಮೇಲ್ಜಾತಿಯ ಜನರಿದ್ದಾರೆ. ದಲಿತ ಬುಡಕಟ್ಟು ಮತ್ತು ಮುಸ್ಲಿಮರಲ್ಲಿ ಅತ್ಯಲ್ಪ ಜನರು (ಶೇ.7) ಶ್ರೀಮಂತರಿದ್ದಾರೆ. ಇವರಿಗೆ ಹೋಲಿಸಿದರೆ ಹಿಂದು ಳಿದ ಜಾತಿಗಳು ವಾಸಿ. ನಾಲ್ಕು ಕೋಟಿ ಶ್ರೀಮಂತರಲ್ಲಿ ಹಿಂದು ಳಿದ ಜಾತಿಗಳ ಶೇ.21 ಜನರಿದ್ದಾರೆ. ಹೀಗೆ ಆರು ದಶಕಗಳ ಅಭಿವೃದ್ಧಿಯ ನಂತರವೂ ಚಾರಿತ್ರಿಕ ಏಣಿಶ್ರೇಣಿಗಳು ಮುಂದು ವರಿಯುತ್ತಿವೆ. ಈ ಬಗೆಯ ಮುಂದುವರಿಕೆಗೆ ಒಂದು ಕಾರಣ ಜಾತಿಯನ್ನು ಸಾಮಾಜಿಕ, ಸಾಂಸ್ಕೃತಿಕ ಅಂಶ ಗಳ ಮೂಲಕ ಗುರುತಿಸುವುದು. ಈ ಲೋಪವನ್ನು ಕರ್ನಾಟಕ ಸರಕಾರ ನಡೆಸುವ ಜಾತಿ ಸಮೀಕ್ಷೆ ಸರಿಪಡಿಸಬಹುದು. ಈ ಸಮೀಕ್ಷೆಯಲ್ಲಿ ಜಾತಿಯನ್ನು ಗುರುತಿಸಲು ತಿನ್ನುವ ಆಹಾರಕ್ಕಿಂತ ಹೆಚ್ಚು ಶಿಕ್ಷಣ, ಆರೋಗ್ಯ, ಭೂಮಿ, ಸಂಪನ್ಮೂಲ ಗಳ ಒಡೆತನಗಳು ಮುಖ್ಯವೆಂದು ಪರಿಗಣಿಸಲ್ಪಡುತ್ತಿವೆ. ಎಲ್ಲ ಜಾತಿಗಳಲ್ಲಿರುವ ಭೂಮಿ ಇಲ್ಲದ, ಉನ್ನತ ಶಿಕ್ಷಣ ಪಡೆಯದ, ನಿಶ್ಚಿತ ಆದಾಯ ಇಲ್ಲದ, ಕೂಲಿನಾಲಿ ಮಾಡಿ ಬದುಕುವ ಕುಟುಂಬಗಳನ್ನು ಈ ಸಮೀಕ್ಷೆ ಗುರುತಿಸಬಹುದು.
ವಿವಿಧ ಜಾತಿಗಳ ಅರ್ಥಿಕ ರಾಜಕೀಯ ಸ್ಥಿತಿಗತಿ ಬಗ್ಗೆ ಅಂಕಿಅಂಶಗಳು ದೊರೆತ ಕೂಡಲೇ ವಿವಿಧ ಸಮುದಾಯಗಳ ನಡುವಿನ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಅಂತರ ಕಡಿಮೆಯಾಗಬಹುದೆಂದು ನಂಬುವುದು ಕಷ್ಟ. ಏಕೆಂದರೆ ಈ ಅಂಕಿಅಂಶಗಳು ವಿವಿಧ ಸಮುದಾಯಗಳ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಮೇಲೆ ಮಾಡುವ ಪರಿಣಾಮ ರಾಜಕೀಯ ಪಕ್ಷಗಳು ಮತ್ತು ಸರಕಾರಗಳು ಈ ಅಂಕಿಅಂಶ ಗಳನ್ನು ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುವ ವಿಧಾನದ ಮೇಲೆ ನಿಂತಿದೆ. ಈ ಅಂಕಿ ಅಂಶಗಳನ್ನು ಪ್ರಗತಿಪರ ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೆ ಬಳಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾ ದಂತೆ ಉಪಜಾತಿ ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೂ ಬಳಸಬಹುದು. ಪ್ರಗತಿಪರ ರಾಜಕೀಯಕ್ಕೆ ಬಳಸಿದರೆ ವಿವಿಧ ಜಾತಿಗಳ ನಡುವಿನ ಅಭಿ ವೃದ್ಧಿಯ ಅಂತರ ಕಡಿಮೆಯಾಗಬಹುದು. ಒಂದು ವೇಳೆ ಇವೇ ಅಂಕಿಅಂಶಗಳು ಉಪಜಾತಿಗಳ ಗುರುತಿನ ರಾಜಕೀ ಯಕ್ಕೆ ಬಳಕೆಯಾದರೆ ಇನ್ನೊಂದಿಷ್ಟು ಉಪಜಾತಿಗಳ ಬಲಾಢ್ಯರು ಸೃಷ್ಟಿಯಾಗಬಹುದು. ಇದೇ ರೀತಿಯಲ್ಲಿ ಬಡತನ ನಿವಾರಣ ಕಾರ್ಯಕ್ರಮಗಳ ಪರಿಣಾಮಕಾರಿ ಅನುಷ್ಠಾನಕ್ಕೆ ಈ ಅಂಕಿಅಂಶಗಳು ಅನಿವಾರ್ಯವೆನ್ನುವ ಸರಕಾರದ ವಾದವನ್ನು ಮುಖಬೆಲೆಯಲ್ಲಿ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದು ಕಷ್ಟ. ಏಕೆಂದರೆ ತೊಂಬತ್ತರದ ನಂತರ ಸರಕಾರಗಳು ಅನುಸರಿ ಸುತ್ತಿರುವ ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ನೀತಿಗಳು ಬಡತನದ ಸೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಪರಿಸರಕ್ಕಿಂತ ವ್ಯಕ್ತಿಯ ಪಾತ್ರ ದೊಡ್ಡದಿದೆ ಎನ್ನುವ ನಿಲುವನ್ನು ಪ್ರತಿಪಾದಿಸುತ್ತಿವೆ. ಆದರೆ ವಾಸ್ತವದಲ್ಲಿ ಬಡತನದ ಸೃಷ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಒಟ್ಟು ಪರಿಸರದ ಪಾತ್ರ ದೊಡ್ಡದಿದೆ. ಲಿಂಗ, ಜಾತಿ, ಧರ್ಮ ತಾರತಮ್ಯಗಳ ಜೊತೆಗೆ ಕಾರ್ಮಿಕ ಕಾಯಿದೆಗಳು, ಅನಧಿಕೃತ ಉದ್ಯೋಗಳು, ಅಸಂಘಟಿತ ವಲಯ ಇವೆಲ್ಲವೂ ಬಡತ ನವನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸುತ್ತಿವೆ. ಇವನ್ನು ಸುಧಾರಿಸದಿದ್ದರೆ ಬಡತನ ನಿವಾರಣೆ ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಈ ಎಲ್ಲದರ ಹಿನ್ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಜಾತಿ ಸಮೀಕ್ಷೆಯ ಪರ-ವಿರೋಧ ಚರ್ಚೆಗಳನ್ನು ಪರಿಶೀಲಿಸಿದರೆ ಎರಡರಲ್ಲೂ ವಿಶೇಷ ಶಕ್ತಿ ಇಲ್ಲ ಎನ್ನಬಹುದು.
ಸರ್ವರಿಗೂ ಸಮಪಾಲು, ಸಮ ಬಾಳು
Posted by Unknown on Wednesday, April 15, 2015
ಕೃಪೆ: ವಿಜಯಕರ್ನಾಟಕ
ಶ್ರೀ ವಿಶ್ವೇಶತೀರ್ಥ ಶ್ರೀಪಾದರು
ಮೀಸಲು ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ನೆಲೆಯಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲಾ ಜಾತಿ, ಉಪ ಜಾತಿಗಳಿಗೂ ನ್ಯಾಯ, ಸಮಾನತೆ ಸಿಗಬೇಕು. ಪರಿಶಿಷ್ಟ ಜಾತಿ, ಪರಿಶಿಷ್ಟ ಪಂಗಡ, ಹಿಂದುಳಿದ ವರ್ಗದೊಳಗಿರುವ ಉಪ ಜಾತಿಗಳು (ಎಡಗೈ ಬಲಗೈ ಇತ್ಯಾದಿ) ಎಷ್ಟು ಎನ್ನುವ ಲೆಕ್ಕವೂ ಬೇಕು. ಒಂದೊಮ್ಮೆ ಮೀಸಲು ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇಲ್ಲದೇ ಇದ್ದಿದ್ದರೆ ಮುಂದುವರಿದವರಿಗೇ ಎಲ್ಲಾ ಲಾಭ ಹೋದೀತು, ಹಿಂದುಳಿದವರಿಗೆ ಏನೂ ಇಲ್ಲದಾದೀತು ಎನ್ನುವ ನೆಲೆಯಲ್ಲೇ ಮೀಸಲು ವ್ಯವಸ್ಥೆ ರೂಪಿಸಲಾಗಿದೆ. ಮೀಸಲಿನ ಲಾಭ ಪಡೆಯುತ್ತಿರುವವರ ಜಾತಿ, ಉಪ ಜಾತಿಯನ್ನು ಪರಿಗಣಿಸದಿದ್ದರೆ ಕಡಿಮೆ ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿರುವ ಜನರಿಗಂತೂ ಅನ್ಯಾಯವಾಗಲಿದೆ. ಮೀಸಲು ಸಹಿತ ವಿವಿಧ ಸೌಲಭ್ಯ ಜನಸಂಖ್ಯೆ ಆಧಾರಿತವಾಗದೆ, ಸಮಾನತೆಯ ಮುಖ್ಯವಾಹಿನಿಗೆ ಬಾರದಂತಹ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯೂ ತಲೆದೋರಲಿದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಜಾತಿ, ಉಪ ಜಾತಿ ಗಣತಿ/ಸಮೀಕ್ಷೆ ಮಾಡಬೇಕು. ಇದರ ನೈಜ ಫಲ ಸಮಾಜದ ಹಿಂದುಳಿದ, ಕಟ್ಟಕಡೆಯ ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಿಗೂ ದೊರೆಯಬೇಕು.
ಮೀಸಲು ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇರುವ ತನಕ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಹಿಂದುಳಿದವರಿಗೆ ಸಮಪಾಲು, ಸಮ ಬಾಳು ಒದಗಿಸಲು ಜಾತಿ, ಉಪ ಜಾತಿಗಳ ಪರಿಗಣನೆಯೂ ಅನಿ ವಾರ್ಯ. 1931ರಲ್ಲಿ ನಡೆದಿದ್ದ ಜಾತಿ ಗಣತಿ/ಸಮೀಕ್ಷೆ ಬಳಿಕ ಕಲ್ಪಿತ ಅಂಕಿ ಅಂಶಗಳ ಆಧಾರದ ಬದಲು ನೈಜ ಜನಸಂಖ್ಯೆಯ ಆಧಾರದಲ್ಲಿ ಮೀಸಲು ಸಹಿತ ವಿವಿಧ ಸೌಲಭ್ಯ ಒದಗಿಸುವುದು ವೈಜ್ಞಾನಿಕ ಕ್ರಮ.
ಮೀಸಲು ಇಲ್ಲದ ಆದರ್ಶ: ಮೀಸಲು ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಕಾಲಕ್ರಮೇಣ ನಿಲ್ಲಿಸುವುದು ಅಸ್ಪೃಶ್ಯತೆ ಮತ್ತು ಅಸಮಾನತೆ ನಿವಾರಣೆ, ಜಾತ್ಯತೀತ ಸಮಾಜ ನಿರ್ಮಾಣದ ನಿಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಒಳಿತು. ಬಡ, ಹಿಂದುಳಿದವರಿಗೆ ಆರ್ಥಿಕ ಮಾನದಂಡದ ಮೂಲಕ ನ್ಯಾಯ ಒದಗಿಸುವ ವಿಶ್ವಾಸ ಆಡಳಿತಾರೂಢರಿಗಿಲ್ಲ. ಹೀಗಾಗಿ ಜಾತಿ, ವರ್ಗ ಆಧಾರಿತ ಮೀಸಲು ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಜಾರಿಗೆ ಬಂದಿದೆ. ಮೀಸಲು ಇಲ್ಲದಿರುವುದು ಆದರ್ಶ, ಆದರೆ ಇದನ್ನು ಜನರು, ಆಡಳಿತಾರೂಢರೇ ನಿರ್ಧರಿಸಿ ತೀರ್ಮಾನಿಸಬೇಕು .
ಒಳಿತು, ಕೆಡುಕು: ಮೀಸಲು ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ನಾವು ಸಮರ್ಥಿಸುತ್ತಲೂ ಇಲ್ಲ, ವಿರೋಧಿಸುತ್ತಲೂ ಇಲ್ಲ. ಮೀಸಲು ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಹಿಂದುಳಿದವರಿಗೆ ಅನ್ಯಾಯವಾಗುತ್ತದೆ, ಇದ್ದರೆ ಜಾತೀಯತೆ ಹೆಚ್ಚುತ್ತದೆ. ಡಾ. ಬಿ. ಆರ್. ಅಂಬೇಡ್ಕರ್ ಸಂವಿಧಾನ ಜಾರಿಗೆ ಬಂದಂದಿನಿಂದ 10 ವರ್ಷ ಕಾಲ ಮೀಸಲು ಇರಲಿ ಎಂದಿದ್ದರು. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ದೊರೆತು 6 ದಶಕಗಳು ಸಂದ ಬಳಿಕವೂ, ಭವಿಷ್ಯದಲ್ಲೂ ಮುಂದುವರಿಸುವಷ್ಟು ಜಾತೀಯ ವಾತಾವರಣ ಹೆಚ್ಚಿದೆ. ಹೀಗಾಗಿ ಮೀಸಲು ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಉಪಯೋಗ, ದೋಷ ಎರಡೂ ಇವೆ.
ಯಾರಿಗೂ ಅನ್ಯಾಯವಾಗದೆ ಸರ್ವರಿಗೂ ಸಮಪಾಲು, ಸರ್ವರಿಗೂ ಸಮ ಬಾಳು ಒದಗಿಸುವುದು ಸರಕಾರದ ಕರ್ತವ್ಯ. ಸ್ವಾತಂತ್ರ್ಯ ದೊರೆತ ಆರಂಭದಲ್ಲಿ ಮೀಸಲು ವ್ಯವಸ್ಥೆಗೆ ವಿರೋಧವಿತ್ತು. ಆದರೆ ಈಗಂತೂ ಚುನಾವಣೆ ಸಂದರ್ಭ ಮೀಸಲು ವಿರುದ್ಧ ಮಾತನಾಡಿದರೆ ಓಟು ಸಿಗದೆ ಠೇವಣಿ ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳಬೇಕಾದಂತಹ ಪರಿಸ್ಥಿತಿಯಿದೆ. ಸುಪ್ರೀಂಕೋರ್ಟು ನೀಡಿದ ಶೇ. 50 ಮೀಸಲು, ಶೇ. 50 ಮೆರಿಟ್(ಪ್ರತಿಭೆ, ಬುದ್ಧಿವಂತಿಕೆ) ನ್ಯಾಯಯುತ ಸೂತ್ರ ಪರಿಪಾಲಿಸಬೇಕು. ಜಾತಿ ಪ್ರಜ್ಞೆ ಜೀವಂತವಾಗಿಡದೆ, ಜಾತಿ ಜಾತಿಗಳ ಮಧ್ಯೆ ವೈಷಮ್ಯವಿಲ್ಲದಂತೆ ಪ್ರಜ್ಞಾವಂತರು ರಾಷ್ಟ್ರ ಹಿತಕ್ಕಾಗಿ ಜನಜಾಗೃತಿ ಮಾಡಬೇಕು.
ಲಿಂಗಾಯಿತ/ವೀರಶೈವರು(ಶಿವನ ಆರಾಧಕರು) ಹಿಂದೂಗಳಲ್ಲ ಎನ್ನ್ನುವುದು ಸರಿಯಲ್ಲ. ಹಿಂದೂ ದೇವತೆಗಳನ್ನು ಪೂಜಿಸುವವರು ಹಿಂದೂಗಳು. ಜಾತಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ಒಪ್ಪದ ಬಸವಣ್ಣ, ಸ್ವಾಮಿ ನಾರಾಯಣ, ರಾಮಕೃಷ್ಣ ಆಶ್ರಮ, ಆರ್ಯ ಸಮಾಜ, ಚೈತನ್ಯ ಸಮಾಜವೆಲ್ಲವೂ ಹಿಂದೂ ದೇವರನ್ನು ಒಪ್ಪಿದ್ದಾರೆ.
ಕೃಷ್ಣ, ಮಧ್ವರು ಏನಂತಾರೆ?: ಗುರು ಮಧ್ವಾಚಾರ್ಯರ ಪ್ರಕಾರ ಆದರಃ ತತ್ರ ಕರ್ತವ್ಯಃ ಯತ್ರ ಭಕ್ತಿ ಹರೇಃ ವರ(ಯಾರಲ್ಲಿ ಪರಮಾತ್ಮನ ಭಕ್ತಿ ಹೆಚ್ಚಿದೆಯೋ ಅಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚು ಗೌರವ/ಆದರ ಕೊಡಬೇಕೇ ಹೊರತು ಜಾತಿ, ಕುಲಗಳಿಗಲ್ಲ). ಶ್ರೀಕೃಷ್ಣ ನೀಡಿದ ಆತ್ಮೋಪಮ್ಯೇನ ಸರ್ವತ್ರ ಸಮಂ ಪಶ್ಯತಿ ಯೋ ಅರ್ಜುನ! ಸುಖಂ ವಾ ಯದಿ ವಾ ದುಃಖಂ ಸ ಯೋಗೀ ಪರಮೋ ಮತಃ (ಸುಖ, ದುಃಖಗಳಲ್ಲಿ ತನ್ನಂತೆ ಪರರನ್ನು ಯಾವನು ಕಾಣುತ್ತಾನೋ ಅವನೇ ಯೋಗಿ) ಸಂದೇಶ ಅತ್ಯಮೂಲ್ಯ. ಜಗತ್ತಿನಲ್ಲಿ ಜಾತಿ, ವರ್ಗಗಳ ಬದಲು ಸಜ್ಜನರು ಮತ್ತು ದುರ್ಜನರ ಎರಡೇ ವರ್ಗಗಳಿದ್ದು ಇವರಿಗೆ ಗೌರವ ಸಲ್ಲಬೇಕು.
ಜಾತಿ ಗಣತಿ/ಸಮೀಕ್ಷೆ ಸಂದರ್ಭ ಉಪ ಜಾತಿ ಗುರುತು ಹೇಳೋದು ಬಿಡೋದು ಅವರವರ ಇಷ್ಟ. ಮಂಡಲ ಆಂದೋಲನದ ಬಳಿಕ ಮೀಸಲು ಚಳವಳಿ ಪ್ರಬಲವಾಗಿದೆ. ಸಮಾಜ ಸುಧಾರಣೆ, ಅಭಿವೃದ್ಧಿ ಎಲ್ಲವೂ ಜನರ, ಆಡಳಿತಾರೂಢ ಸರಕಾರದ ಇಚ್ಛಾಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಆಧರಿಸಿದೆ. 2009, 2014(ಲೋಕಸಭೆ), 2015(ದಿಲ್ಲಿ ವಿಧಾನಸಭೆ) ಚುನಾವಣೆ ಫಲಿತಾಂಶ ನೋಡಿದಾಗ ಜಾತೀಯತೆ ಮೀರಿ ಮತದಾರರು ಮತದಾನ ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ ಎಂದೆನಿಸಿದರೂ ಚುನಾವಣೆಯಲ್ಲಂತೂ ಜಾತೀಯತೆ ಕೆಲಸ ಮಾಡುತ್ತಿದೆ. ಎಲ್ಲವನ್ನೂ ಜಾತಿ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ನೋಡದೆ, ಜಾತ್ಯತೀತ ಪ್ರಜ್ಞೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿಯೊಬ್ಬರೂ ಹೊಂದಬೇಕು.
ನಿತ್ಯ ಜೀವನದಲ್ಲಿ ಎಲ್ಲರನ್ನೂ ಸಮಾನ ಮನಸ್ಸು, ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ನೋಡಬೇಕು. ಜಾತಿ, ವರ್ಗ, ಧರ್ಮ, ಬಡವ ಮತ್ತು ಶ್ರೀಮಂತ ಎನ್ನುವ ತಾರತಮ್ಯವಿಲ್ಲದೆ ನಾವೆಲ್ಲರೂ ಹೃದಯದಿಂದ ಒಂದಾಗಲು
ಭಾರತೀಯತೆಯ ಚಳವಳಿ ಆಗಬೇಕು. ಇದರ ಹೊರತಾಗಿ ಒಂದೇ ಜಾತಿ, ಒಂದೇ ಕುಲ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಸಮಾನತೆ ಜಾರಿಗೆ ಎಷ್ಟು ಕಾಲ ಬೇಕೋ ಆ ದೇವನೇ ಬಲ್ಲ!
-ಲೇಖಕರು: ಮಠಾಧೀಶರು, ಪೇಜಾವರ ಮಠ, ಉಡುಪಿ
ಜಾತಿಗಣತಿ ಪ್ರತಿನಿಧಿಸುವುದೇನನ್ನು?
Posted by Unknown on Wednesday, April 15, 2015
ಕೃಪೆ: ವಿಜಯಕರ್ನಾಟಕ
ವಿವೇಕ್‌ ಧಾರೇಶ್ವರ್‌ ಕನ್ನಡಕ್ಕೆ : ಅಶ್ವಿ‌ನಿ. ಬಿ. ದೇಸಾಯಿ
ಗಣಕಿಗೆ ನನ್ನ ಜಾತಿ 'ಕಂಪ್ಯೂಟರ್ ವಿಜ್ಞಾನಿ' ಅಥವಾ 'ಲಿಬರಲ್' ಅಥವಾ 'ಮಾರ್ಕ್ಸಿಸ್ಟ್' ಎಂದು ಹೇಳಿದರೆ ಏನಾಗಬಹುದು? 'ಬಡಗಿ', 'ಮಾಧ್ವ' ಮತ್ತು 'ಅಯ್ಯಂಗಾರ್' ಸರಿಯಾದ ಉತ್ತರಗಳಾದರೆ, ನನ್ನ ಉತ್ತರಗಳೇಕೆ ಸರಿಯಲ್ಲ? ಮೇಲೆ ಹೇಳಿದ ಇಂಗ್ಲಿಷ್ ಪದಗಳನ್ನು 'ಗಣಕಿ', 'ಉದಾರಿ', 'ಎಡಪಂಥಿ' ಎಂದು ಕನ್ನಡೀಕರಿಸಿ ಇವನ್ನು ಜಾತಿಗಣತಿಯ ಪಟ್ಟಿಗೆ ಸೇರಿಸಬಾರದೇಕೆ?
ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಅನೇಕರಿಗೆ ನಿಮ್ಮ ರಿಲಿಜನ್ ಯಾವುದು ಎಂದಾಗ, ಹಿಂದೂ ಎಂದು ಹೇಳುವುದು ಅಸಹಜವೆನಿಸುತ್ತದೆ. ಇಂತಹ ಪ್ರತಿಕ್ರಿಯೆ ಜಾತಿ ಎಂಬ ಪ್ರಭೇದಕ್ಕೂ ಅನ್ವಯಿಸುತ್ತದೆ. ನಮ್ಮ ದೈನಂದಿನ ಬದುಕಿನಲ್ಲಿ ಚರ್ಚೆ ಮಾಡುವಾಗ ತಾವು ಯಾವ ಮತದವರು? ಅಥವಾ ಯಾವ ಸಂಪ್ರದಾಯದವರು? ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆ ಎದುರಾಗುವುದು ಸರ್ವೇಸಾಮಾನ್ಯ. ಇಂತಹ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳಿಗೆ ಪಶ್ಚಿಮದಲ್ಲಿರುವುದು ''ಎತ್ನಿಕ್'' ಎಂಬ ಉತ್ತರ ಮಾತ್ರ. ಅದನ್ನು ವಿವರಿಸಲು ನಮ್ಮ ಬಳಿ ಶಬ್ದಗಳಿಲ್ಲ. ಜಾತಿ ಮತ್ತು ಮತ (ರಿಲಿಜನ್) ಈ ಅರ್ಥಕೊಡುವ ಶಬ್ದಗಳಾಗಿ ಮಾರ್ಪಟ್ಟಿವೆ. ಕಾರಣ, ಎತ್ನಿಕ್‌ಗೆ ಹೊಂದುವ ಶಬ್ದಗಳು ಇಲ್ಲಿಲ್ಲ.
ಬಡಗಿಗೂ ಮಾಧ್ವನಿನೂ ಯಾವ ರೀತಿಯ ಸಂಬಂಧವಿದೆ? ಹೆಚ್ಚೆಂದರೆ ಬಡಗಿಯೊಬ್ಬ ಮಾಧ್ವನೊಬ್ಬನಿಗೆ ಕುಳಿತುಕೊಳ್ಳಲು ಕುರ್ಚಿಯನ್ನು ಮಾಡಿಕೊಡಬಹುದಷ್ಟೆ. ಇಷ್ಟನ್ನು ಬಿಟ್ಟು ಅವರಿಬ್ಬರ ನಡುವಿನ ಸಂಬಂಧಕ್ಕೆ ಬೇರೆ ಯಾವ ಕಾರಣವೂ ಇಲ್ಲ. ಹಾಗಾದರೂ ಬಡಗಿ, ಮಾಧ್ವ, ಅಯ್ಯಂಗಾರ್, ಬೌದ್ಧ, ಜೈನ ಇವುಗಳನ್ನು ಒಂದೇ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಲ್ಲಿ ಯಾಕೆ ತರಬೇಕು? ಈ ಹೋಲಿಕೆಗಳನ್ನು ಅವರ ವ್ಯವಹಾರಕ್ಕೆ ಅನುಗುಣವಾಗಿ ಮಾಡಬಹುದು. ಹೀಗಾದರೂ ಅದು ಅವರ ನಡುವಿನಲ್ಲಿ ಯಾವ ರೀತಿಯ ಹೋಲಿಕೆ ಅಥವಾ ವ್ಯತ್ಯಾಸವನ್ನು ತೋರ್ಪಡಿಸುತ್ತದೆ ಎಂಬುದು ಅರ್ಥವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಬಡಗಿ ಮತ್ತು ಶೆಟ್ಟಿ ಎಂಬುದು ಅವರವರ ವತ್ತಿ ಎಂದು ತೋರಿಬರುತ್ತದೆ ಎಂದೂ ಉಳಿದೆಲ್ಲವೂ ಸಂಪ್ರದಾಯಗಳು ಎಂದೂ ಹೇಳಬಹುದು. ಒಂದಕ್ಕೊಂದು ಸಂಬಂಧ ಇರದ ವಿಭಿನ್ನ ಗುಂಪುಗಳನ್ನು ಒಟ್ಟುಗೂಡಿಸಿ, 'ಜಾತಿವ್ಯವಸ್ಥೆ' ಎಂದು ಹೇಗೆ ಕರೆದರು? ಇದಕ್ಕೂ ಮಿಗಿಲಾಗಿ, ಜೈನಿಸಮ್ ಹಾಗೂ ಬುದ್ಧಿಸಂ ರಿಲಿಜನ್ ಹೇಗಾದವು? 'ಮಾಧ್ವ' 'ಐಯ್ಯಂಗಾರ್' ಜಾತಿಗಳು ಹೇಗಾದವು? ಹಾಗಾದರೆೆ, ಜಾತಿ ಎಂದರೇನು? ರಿಲಿಜನ್ ಎಂದರೇನು? ಈ ರೀತಿ ಅತ್ಯಂತ ವಿಭಿನ್ನವಾದ ಗುಂಪುಗಳನ್ನು ಜಾತಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯ ಒಂದು ಘಟಕವಾಗಿ ಯಾಕೆ ವಿವರಿಸಬೇಕು? ಎಂಬ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳು ಬಗೆಹರಿಯದೆ ಉಳಿದುಬಿಡುತ್ತವೆ.
ವಸಾಹತುಕಾಲದಿಂದ ಇಂದಿನವರೆಗೆ ನಮಗೆ ದೊರೆಯುವ ವಿವರಣೆಗಳು ಜ್ಞಾನದ ಪ್ರಸರಣೆಯ ನೆಪದಲ್ಲಿ ಶ್ರೇಣೀಕತ ಸಾಮಾಜಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಕುರಿತ ಅಥವಾ ಸಂಸ್ಕೃತೀಕರಣ ಕುರಿತ ವರ್ಣನೆಗಳೇ ಹೊರತು ಈ ಪ್ರಭೇದಗಳ ಬಗೆಗೆ ಯಾವುದೇ ಜ್ಞಾನವನ್ನಾಗಲಿ, ಸಿದ್ಧಾಂತವನ್ನಾಗಲಿ ನೀಡುವುದಿಲ್ಲ. ಯುರೋಪಿಯನ್ನರ ಅನುಭವವಾದ ಸಾಮಾಜಿಕ ವ್ಯವಸ್ಥೆ ಮತ್ತದರ ಮಧ್ಯಕಾಲೀನ ಥಿಯಾಲಜಿಯಲ್ಲಿ (ಧರ್ಮಶಾಸ್ತ್ರ) ಮಾತ್ರ ಶ್ರೇಣೀಕರಣ ಮೂಲತತ್ವವಾಗಿದೆಯೇ ಹೊರತು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಇದು ಎಲ್ಲಿಯೂ ಕಾಣಸಿಗುವುದಿಲ್ಲ ಎಂಬುದನ್ನು ಯಾವ ವಿದ್ವಾಂಸರೂ ಗಣನೆಗೆ ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಇತ್ತೀಚಿನ ಕೆಲ ವಿದ್ವಾಂಸರು 'ಕ್ವಾರ್ಕ್ಸ್' ಮತ್ತು 'ಕ್ಷಿಯರ್ಸ್‌' ನಂತಹ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಗಳನ್ನು ಹೇಗೆ ಅರ್ಥ ವಿನ್ಯಾಸ ಮಾಡುತ್ತಾರೋ ಹಾಗೆಯೇ ಈ ಜಾತಿ ಅಥವಾ ಮತವನ್ನು (ರಿಲಿಜನ್) ಅರ್ಥ ಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು ಎಂದುಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ. ಹಾಗಾಗಿ ನಿಮಗೆ ಹೇಗೆ ಬೇಕೋ, ಏನು ಬೇಕೋ ಹಾಗೆ ಜಾತಿಯನ್ನು ಅರ್ಥೈಸಿಕೊಳ್ಳಬಹುದು ಎಂದೇ ತಿಳಿದುಕೊಂಡಿದ್ದಾರೆ (18 ನೇ ಶತಮಾನದ ಮೊದಲು ಇರದಿದ್ದ ಹಿಂದುಯಿಸಂ ಈಗ ರಿಲಿಜನ್ ಆಗಿಬಿಟ್ಟಿದೆ). ಮತ್ತೆ ಕೆಲವರಿಗೆ 'ಬ್ರಾಹ್ಮಿನಿಸಂ' (ಹಾಗೆಂದರೇನು ಎಂದು ಅರ್ಥವಾಗದಿದ್ದರೂ) ಎಂಬುದು ಜಾತಿ ವ್ಯವಸ್ಥೆಯಾಗಿದೆ.
ವಿಷಾದದ ಸಂಗತಿ ಎಂದರೆ ಈ ಎಲ ್ಲಪರಿಕಲ್ಪನೆಗಳು, ಶತಮಾನಗಳಿಂದ ಬುದ್ಧ, ಅಲ್ಲಮರಿಂದ ಹಿಡಿದು ಇತ್ತೀಚಿನ ಮಿಶನರಿಗಳು, ಉದಾರವಾದಿಗಳು ಹಾಗೂ ಮಾರ್ಕ್ಸ್ ವಾದಿಗಳವರೆಗೆ ಎಲ್ಲರೂ ಈ ಜಾತಿ ಮತಗಳ ವಿರುದ್ಧ ಹೋರಾಡುತ್ತಲೆೇ ಬಂದಿದ್ದಾರೆ ಎಂಬಂತೆ ವಾದ ಮಾಡುತ್ತಾರೆ. ಬುದ್ಧಿಜೀವಿಗಳ ಪ್ರಕಾರ ಬುದ್ಧ, ಅಲ್ಲಮರಂತಹ ಮೇರು ವ್ಯಕ್ತಿಗಳಿಗೇ ಈ ಜಾತಿವ್ಯವಸ್ಥೆಯನ್ನು ತೊಡೆದುಹಾಕಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಿಲ್ಲ. ಅಂದಿನಿಂದ ಈಗಿನವರೆಗಿನ ಎಲ್ಲ ವಿದ್ವಾಂಸರಿಗೆ ಇದು ಸವಾಲಾಗಿದ್ದರೂ ಇದೇನು ಎಂಬುದನ್ನು ನಮಗೆ ಗುರುತಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುತ್ತಿಲ್ಲ ಎಂಬುದು ಈಗಿನ ಅಕಡೆಮಿಕ್ ವಲಯದ ವಾದ. ಈ ಎಲ್ಲಾ ವಿಫಲ ಯತ್ನಗಳೂ ರಾಜ್ಯ, ರಾಜಕಾರಣಿಗಳ, ಬೌದ್ಧಿಕ ವರ್ಗದ ಜಾತಿ ನಿರ್ಮೂಲನೆಯ ಆಶಯವನ್ನು ಮತ್ತೂ ಗಟ್ಟಿಗೊಳಿಸಿದೆ.
ಇದರಲ್ಲೊಂದು ಸಣ್ಣ ತೊಡಕಿದೆ. ನಮ್ಮ ವಸಾಹತು ಪ್ರಭುಗಳಿಗೆ ಜಾತಿಗಣತಿ ನಮ್ಮ ಸಾಮಾಜಿಕ ಜಗತ್ತಿನ ವಿವರಣೆ ಕೊಡುವ ಪ್ರಕ್ರಿಯೆಯಾಗಿರಲಿಲ್ಲ್ಲ, ಬದಲಿಗೆ ಅದು, ಭಾರತದ ವಿವಿಧತೆಯನ್ನು ಅರ್ಥಮಾಡಿಕೊಳ್ಳಲು, ಆಡಳಿತಕ್ಕೆ ಅನುಕೂಲ ಮಾಡಿಕೊಡುವ ಕ್ರಿಯೆಯಾಗಿತ್ತು. ವಸಾಹತುಕಾಲದ ಆಡಳಿತಗಾರರು ಹಾಗೂ ಮಿಷನರಿಗಳ ಅನುಭವವನ್ನು ಭಾರತೀಯ ಸಾಮಾಜಿಕ ವಿವರಣೆಗಳಾಗಿ ನೋಡುವುದು ದೋಷ ಪೂರಿತ ತಿಳಿವಳಿಕೆಯಾಗುತ್ತದೆ. ಬದಲಾಗಿ ಅವನ್ನು ಭಾರತದಂತಹ ಸಮಾಜದಲ್ಲಿ ಆಡಳಿತ ನಡೆಸಲು, ವ್ಯವಹರಿಸಲು ಬೇಕಾದಂತಹ ಕ್ರಿಯಾಶೀಲ ಕ್ರಿಯೆಗಳನ್ನಾಗಿ ನೋಡುವುದು ಸದ್ಯದ ತುರ್ತಾಗಿದೆ. ಈಗಿನ ಜಾತಿಗಣತಿ ಅಂಥ ಕ್ರಿಯೆಗಳ ಪುನಾರಾವರ್ತನೆಯಾಗಿದೆ. ಆದರೆ ಈ ಬಗೆಯ ಯಥಾವತ್ತಾದ ಪುನರಾವರ್ತನೆ ನಮ್ಮ ಆಡಳಿತಾತ್ಮಕ ವಿಚಾರಗಳ ದೊಡ್ಡ ದುರಂತವಲ್ಲದೇ ಮತ್ತೇನು?
-ಲೇಖಕರು, ಪ್ರಾಧ್ಯಾಪಕರು, ಸೃಷ್ಟಿ ಸ್ಕೂಲ್‌ ಆಫ್‌ ಆರ್ಟ್‌, ಡಿಸೈನ್‌ ಅಂಡ್‌ ಟೆಕ್ನಾಲಜಿ
ಆಧುನಿಕತೆಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಜಾತಿ ಗಣತಿಯ ಔಚಿತ್ಯ
Posted by Unknown on Wednesday, April 15, 2015
ಕೃಪೆ: ವಿಜಯಕರ್ನಾಟಕ
ಈ ಆಧುನಿಕತೆಯ ಕುರಿತು ಮಾತನಾಡುವಾಗ ಥಟ್ಟೆಂದು ನೆನಪಾಗುವುದು ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಆಧುನಿಕತೆ. ಇದರರ್ಥ ನಾವು ಮುಖಾಮುಖಿಯಾದದ್ದು ಒಂದೇ ರೂಪದ ಆಧುನಿಕತೆ ಎಂದರ್ಥವಲ್ಲ. ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಆಧುನಿಕತೆಗೆ ಮುಖಾಮುಖಿಯಾದದ್ದು ದೇಸಿಯ ಆಧುನಿಕತೆ ಕೂಡ ಹೌದು. ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಆಧುನಿಕತೆಯ ದುರಂತವೆಂದರೆ ಅದು ಜಾತಿಯನ್ನು ನಿರ್ನಾಮ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲಿಲ್ಲ; ಅದರೊಂದಿಗೆ ಅನುಸಂಧಾನ ಮಾಡುತ್ತಾ ಹೋಯಿತು. ಅಷ್ಟು ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೇ ಅದು ನೂರಾರು ಜಾತಿಗಳ ಹುಟ್ಟುವಿಕೆಗೆ ಕಾರಣೀಭೂತವಾಯಿತು. ಇದಕ್ಕೆಲ್ಲಾ 1931ರ ಜಾತಿ ಜನಗಣತಿ ಅಷ್ಟೇ ಕಾರಣವಾಯಿತು. ಲಾಗಾಯಿತಿನಿಂದ ಚಾಲ್ತಿಯಲ್ಲಿದ್ದ ಜಾತಿಗಳ ಪಟ್ಟಿಗೆ ಹೊಸ ಜಾತಿಗಳು ಸೇರ್ಪಡೆಯಾದವು. ಅದರ ತಪ್ಪು ಅಕ್ಷರಗಳ ಪಟ್ಟಿಗಳಿಂದಾಗಿ ಹೊಸ ಹೊಸ ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಹುಟ್ಟಿದ್ದೂ ದಿಟ. ಕೆಲವು ಕಡೆ ಅದು ಜಾತಿಗಳಲ್ಲಿ ಗೊಂದಲಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿತ್ತು. ಬಹಳಷ್ಟು ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಕಸುಬುಗಳೇ ಜಾತಿಗಳಾದವು. ಅಲ್ಲದೇ ಅದು ಜಾತಿಗಳ ನಡುವೆ ಬೈನರಿ ವಿರೋಧಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿದ್ದು ಕೂಡ ದಿಟ. ಕ್ರಿಮಿನಲ್‌ ವರ್ಸಸ್‌ ನೋಟಿಫೈಡ್‌, ಬಹುಸಂಖ್ಯಾತ ವರ್ಸಸ್‌ ಅಲ್ಪ ಸಂಖ್ಯಾತ, ಹಿಂದುಳಿದ ವರ್ಸಸ್‌ ಮುಂದುವರಿದ ಇತ್ಯಾದಿ ಬೈನರಿಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸುತ್ತಾ ಹೋಯಿತು. ಉತ್ತರ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಗೋತ್ರಗಳೇ ಜಾತಿಗಳಾದದ್ದು ಕೂಡ ಅಷ್ಟೇ ಸತ್ಯ. ಇದು ಜಾತಿಗಳ ನಡುವೆ ಗೊಂದಲಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿದ್ದು ಈ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಗಮನಿಸಬೇಕು. ಆಧುನಿಕತೆಯ ಲಾಭ ಪಡೆದ ಜಾತಿಗಳು ಮೇಲ್ಜಾತಿಯ ಅಥವಾ ಹೊಸ ಜಾತಿಗಳಾಗಿ ಗುರುತಿಸಬಹುದೇ? ಅಥವಾ ಅವುಗಳಿಗೆ ಹೊಸ ಸಾಮಾಜಿಕ ಸ್ಥಾನಮಾನವನ್ನು ನೀಡಬೇಕೆ?ಎಂಬಿತ್ಯಾದಿ ಗೊಂದಲಗಳು ಹುಟ್ಟಿದವು. ಇದರ ನಡುವೆ ಇನ್ನೊಂದು ಗೊಂದಲವಿತ್ತು. ಅದೇನೆಂದರೆ ಜಾತಿಯ ಒಳಗಿರುವ ಉಪಪಂಗಡಗಳಿಗೆ ಹೊಸ ಅಥವಾ ಭಿನ್ನ ಜಾತಿಯ ಅಸ್ಮಿತೆ ನೀಡಬಹುದೇ? ಉದಾಹರಣೆಗೆ ಜಾಟರಲ್ಲಿರುವ ನೂರಾರು ಉಪಪಂಗಡಗಳನ್ನು ಭಿನ್ನ ಜಾತಿಗಳಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಬಹುದೇ? ಒಂದು ವೇಳೆ ಅವುಗಳನ್ನು ಬರೇ ಉಪಪಂಗಡಗಳಾಗಿ ಪರಿಗಣಿಸಿದರೇ ಅವುಗಳನ್ನು ಪುನಃ ಅಂಚಿಗೆ ತಳ್ಳಲ್ಪಡುವುದಿಲ್ಲವೇ?
1931ರ ಸುಮಾರಿಗೆ ಆರಂಭಗೊಂಡ ಗೊಂದಲಗಳು ಈಗಲೂ ಮುಂದುವರಿದುಕೊಂಡು ಹೋಗುತ್ತಿವೆ. ಆದ ಕಾರಣವೇ ಜಾತಿಯ ಚರ್ಚೆಗಳು ಈಗಲೂ ನಡೆಯುತ್ತಿ¤ವೆ, ಮುಂದೆಯೂ ನಡೆಯುತ್ತಿರುತ್ತವೆ.ಇದು ಅಪೂರ್ಣಗೊಂಡ ಆಧುನಿಕತೆಯ ಭಾಗ.
ಆಧುನಿಕತೆಯ ಕ್ರಿಯಾರೂಪಗಳು
ಇದೇ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಆಧುನಿಕತೆಯ ಇನ್ನೊಂದು ಮುಖವನ್ನು ನೋಡಬೇಕು. ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ವಸಾಹತುಶಾಹಿ ಆಧುನಿಕತೆ ಎಲ್ಲಾ ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಒಳಗೊಳ್ಳಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗಲೇ ಇಲ್ಲವೆಂದು ಹೇಳಬೇಕು. ಕೆಲವು ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಮಾತ್ರ ಅದು ಮುಟ್ಟಲು ಅಸಾಧ್ಯವಾಯಿತು ಎಂದು ಹೇಳಬಹುದು. ವಾಸ್ತವವಾಗಿ ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಆಧುನಿಕತೆ ಎಲ್ಲರಿಗೂ ಏಕಕಾಲದಲ್ಲಿ ತಲುಪುವ ಹಾಗೂ ವಿವೊàಚನೆಗೊಳಿಸುವ ಯೋಜನೆಯಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿತವಾಗಲಿಲ್ಲ. ಆಧುನಿಕತೆ ಗಟ್ಟಿಯಾಗಿ ನೆಲೆಯೂರಬೇಕಾದರೆ ವಿವಿಧ ಸಾಮಾಜಿಕ ಅಸ್ಮಿತೆಗಳನ್ನು ನಷ್ಟಗೊಳಿಸಬೇಕಾಗಿದ್ದು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗಿತ್ತು. ಆದರೆ ಅದು ಆ ರೀತಿ ಮಾಡಲೇ ಇಲ್ಲ. ಭಾರತ ಸಂದರ್ಭದ ಚಿತ್ರವೆಂದರೆ ಆಧುನಿಕತೆ ಜಾತಿಗಳೊಂದಿಗೆ ಅನುಸಂಧಾನ ಮಾಡುತ್ತಾ ಅದನ್ನು ಅಸ್ಮಿತೆಯ ಕುರುಹುವನ್ನಾಗಿ ಮಾಡಿತ್ತು. ಆದಕಾರಣ ಜಾತಿ ಆಧುನಿಕತೆಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ಅಸ್ಮಿತೆಯ ಕುರುಹುವಾಗಿ ಉಳಿಯಿತು. ಜಾತಿ ಭಾರತದ ವಾಸ್ತವಾಯಿತು.
ಅದರರ್ಥ ಜಾತಿ ತನ್ನ ಗಟ್ಟಿತನವನ್ನು ಉಳಿಸುತ್ತೆ ಎಂದರ್ಥವಲ್ಲ. ಎಷ್ಟೋ ಜಾತಿಗಳು ಆಧುನಿಕತೆಯ ಸಂದರ್ಭದಲ್ಲಿ ತಮ್ಮ ಜಾತಿಯ ಮೂಲ ಸ್ವರೂಪಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಂಡದ್ದು ದಿಟ. ಆಧುನಿಕತೆಯ ಪ್ರತೀಕವಾದ ಪಾರ್ಲಿಮೆಂಟರಿ ಚೌಕಟ್ಟು,ಕೇಂದ್ರೀಕರಣ, ಕೈಗಾರಿಕೀಕರಣ, ಇತ್ಯಾದಿ ಇದಕ್ಕೆ ಕಾರಣವಾಗಿರಬಹುದು. ಜಾತಿಗಳು ಪಾರ್ಲಿಮೆಂಟರಿ ಚೌಕಟ್ಟಿನೊಂದಿಗೆ ಮುಖಾಮುಖಿಯಾದಾಗ ತಮ್ಮ ಮೂಲ ಸ್ವರೂಪಗಳನ್ನು ಕಳೆದುಕೊಳ್ಳವುದು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ. ಪಾರ್ಲಿಮೆಂಟರಿ ಚೌಕಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಜಾತಿಗಳು ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಜಾತಿಗಳಂತೆ ವ್ಯವಹರಿಸಲು ಮತ್ತು ಪ್ರತಿಬಿಂಬಿಸಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಈ ಬದಲಾವಣೆ ಅನಿವಾರ್ಯವೂ ಹೌದು ಅವಶ್ಯಕವೂ ಹೌದು. ಪಾರ್ಲಿಮೆಂಟರಿ ಚೌಕಟ್ಟಿನಲ್ಲಿ ಸಾಂಪ್ರದಾಯಿಕ ಜಾತಿ ಸ್ವರೂಪ ಮತ್ತು ಚೌಕಟ್ಟಿನೊಂದಿಗೆ ರಾಜಕಾರಣ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಮಾಡಿದರೆ ಅವುಗಳು ಶಕ್ತಿ ರಾಜಕಾರಣದ ಭಾಗವಾಗಲು ಸಾಧ್ಯವಿಲ್ಲ. ಶಕ್ತಿ ರಾಜಕಾರಣದಲ್ಲಿ ಜಾತಿಗಳು ತಮ್ಮ ಶಕ್ತಿಯನ್ನು ಪ್ರದರ್ಶಿಸುವುದು ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಮತ್ತು ಬೇರೆ ಬೇರೆ ರೂಪದಲ್ಲಿ: ಚುನಾವಣೆ ಕಾಲದಲ್ಲಿ ಜಾತಿವಾರು ಟಿಕೆಟ್‌ಗಳನ್ನು ಕೇಳುವುದರೊಂದಿಗೆ ಆರಂಭವಾಗುವ ಈ ರಾಜಕಾರಣ ಅಧಿಕಾರದ ಹಂಚುವಿಕೆ ಹಾಗೂ ಆಧಿಕಾರದ ಭಾಗವಾಗುವ ತನಕ ಸಾಗುತ್ತದೆ. ಅಲ್ಲದೇ ಅದು ನಿತ್ಯದ ಅನುಸಂಧಾನದಲ್ಲಿ ಸಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ಕೆಲವೊಮ್ಮೆ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಸಾರ್ವಜನಿಕ ನೀತಿಗಳ ಅನುಷ್ಟಾನದಲ್ಲಿ, ನಿರೂಪಣೆಗಳಲ್ಲಿ, ಅವುಗಳ ಬೇಡಿಕೆಗಳಲ್ಲಿ ನೋಡಬಹುದು.
ಶಕ್ತಿ ರಾಜಕಾರಣದ ಕಾರ್ಯವ್ಯೂಹ
ಶಕ್ತಿ ರಾಜಕಾರಣದಲ್ಲಿ ಬಹುಮುಖ್ಯವೆನಿಸುವುದು ಎರಡು ಅಂಶಗಳು: ಒಂದು, ಜಾತಿಯ ಸಂಖ್ಯೆ ಹಾಗೂ ಎರಡನೇದಾಗಿ ಜಾತಿಯ ಹಿಡಿತ. ಇದು ಅಸ್ಮಿತೆ ರಾಜಕಾರಣದ ಭಾಗವೂ ಹೌದು. ಸಂಖ್ಯಾ ಬಲದ ಮೇಲೆ ಜಾತಿಗಳು ಬಲಶಾಲಿ, ವಂಚಿತ, ದುರ್ಬಲ ಇತ್ಯಾದಿ ಬೈನರಿ (ವಿರೋಧ)ಗಳನ್ನು ನಿರ್ಮಿಸಿ ತಮ್ಮನ್ನು ತಾವೇ ವಿಶ್ಲೇಷಿಸುತ್ತವೆ. ಸಂಖ್ಯಾ ದೃಷ್ಟಿಯಿಂದ ಜಾತಿಯ ಸಂಖ್ಯೆ ಕಡಿಮೆ ಇದ್ದಾಗ ಅದಕ್ಕೆ ಶಕ್ತಿ ರಾಜಕಾರಣ ಮಾಡಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಶಕ್ತಿ ರಾಜಕಾರಣದ ಅತ್ಯಂತ ಕನಿಷ್ಟ ಚೌಕಟ್ಟು ಆದ ಗ್ರಾಮ ಪಂಚಾಯತ್‌ನ ಚುನಾವಣೆಗೂ ನಿಲ್ಲಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ನಿಂತರೂ ಗೆಲ್ಲಲು ಸಾಧ್ಯವಾಗುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಅವು ನಿರಂತರವಾಗಿ ಸೋತುಹೋಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತವೆ. ಪುನಃ ಪುನಃ ತಳ ಸಮುದಾಯಗಳಾಗಿ ಪರಿವರ್ತಿತವಾಗುತ್ತಾ ಹೋಗುತ್ತದೆ. ದುರಂತವೆಂದರೆ ಇಂತಹ ಸಮುದಾಯಗಳು ನಮ್ಮಲ್ಲಿ ಅಸಂಖ್ಯಾತ ಇವೆ. ಇವುಗಳನ್ನು ಹೊಸತಾಗಿ ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕುವುದು ಅನಿವಾರ್ಯವಾಗುತ್ತದೆ.
ಆಧುನಿಕತೆಯ ಇನ್ನೊಂದು ದೊಡ್ಡ ದುರಂತವೆಂದರೆ ಅದು ಸಿಮೆಟಿಕ್‌ ಧರ್ಮಗಳ ಒಳಗೆ ಇರುವ ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಲೆಕ್ಕ ಹಾಕುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಸಿಮೆಟಿಕ್‌ ಧರ್ಮಗಳು ಭಾರತದಲ್ಲಿ ಹುಟ್ಟದಿದ್ದ ಕಾರಣ ಅವುಗಳಲ್ಲಿ ಜಾತಿಗಳಿಲ್ಲ ಎಂಬ ಪೂರ್ವನಿರ್ಧಾರಿತ ನಿರ್ಣಯವನ್ನು ತೆಗೆದುಕೊಳ್ಳುತ್ತದೆ. ಆದ ಕಾರಣ ಮುಸ್ಲಿಂರಲ್ಲಿರುವ ವಿವಿಧ ಜಾತಿಗಳನ್ನಾಗಲೀ, ಕ್ರಿಶ್ಚಿಯನ್ನಲ್ಲಿರುವ ಜಾತಿಗಳನ್ನಾಗಲೀ ಅದು ಪರಿಗಣಿಸುವುದೇ ಇಲ್ಲ. ಆದರೆ ಸಿಖ್ಖರಲ್ಲಿ,ಬೌದ್ಧರಲ್ಲಿ ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಗುರುತಿಸುವಾಗ ಅದಕ್ಕೆ ಕಷ್ಟವೆನಿಸುವುದಿಲ್ಲ.
ಆಧುನಿಕತೆಯ ಐತಿಹಾಸಿಕ ತಪ್ಪುಗಳನ್ನು ಸರಿಪಡಿಸಬೇಕಾದರೆ ಹೊಸ ಜಾತಿಯ ಪಟ್ಟಿ ಅನಿವಾರ್ಯ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ದುರ್ಬಲ ಜಾತಿಗಳು ಇನ್ನೂ ದುರ್ಬಲವಾಗುತ್ತಾ ಇತಿಹಾಸದ ಭಾಗಗಳಾಗುತ್ತವೆ.ಇದು ಭಾರತದ ದುರಂತವೆಂದರೆ ತಪ್ಪೇನಲ್ಲ.
-ಲೇಖಕರು, ಮೈಸೂರು ವಿವಿಯ ರಾಜ್ಯಶಾಸ್ತ್ರ ಮತ್ತು ಸಾರ್ವಜನಿಕ ಆಡಳಿತ ವಿಭಾಗದ ಅಧ್ಯಕ್ಷರು
ಜಾತಿ ಗಣತಿ ಸಂವಾದ: ಜಾತಿ ಹೇಗೆ ಎಣಿಸುವಿರಿ?
Posted by Unknown on Wednesday, April 15, 2015
ಕೃಪೆ: ವಿಜಯಕರ್ನಾಟಕ
ಜಿ. ಸಿವರಾಮಕೃಷ್ಣನ್ ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಪ್ರಭುತ್ವ, 1850ರಿಂದ 1875ರವರೆಗೆ ಹಲವು ರೀತಿಯ ಸಣ್ಣ ಪುಟ್ಟ ಸಮೀಕ್ಷೆಗಳನ್ನು ತನ್ನ ಅಧೀನದಲ್ಲಿದ್ದ ಪ್ರಾಂತ್ಯಗಳಲ್ಲಿ ಮಾಡಿ ತನ್ನ ಪಾರ್ಲಿಮೆಂಟ್‌ಎದುರಿಗೆ 60 ಪುಟಗಳ ವರದಿಯೊಂದನ್ನು ಮಂಡಿಸಿತ್ತು. ಆ ವರದಿಯಲ್ಲಿ, ಬ್ರಿಟಿಷ್ ಭಾರತದ ಒಟ್ಟು ಜನಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ 19, 0363048 ಹಿಂದೂಗಳ ಜನಸಂಖ್ಯೆ 14.5 ಕೋಟಿ (71.%) ಇದ್ದರೆ, ಇದರಲ್ಲಿ 'ಬಹಿಷ್ಕೃತರು' ಎಂದು ಗುರುತಿಸುವ ಜಾತಿಗಳ ಜನಸಂಖ್ಯೆ 87,12 998(4.5%) ಎಂದು ನಮೂದಿಸಿತ್ತು. ಈ ವರದಿಯ ನಂತರ ನಡೆದ ಗಣತಿಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂಗಳ ಒಟ್ಟು ಜನಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ 'ಬಹಿಷ್ಕೃತರ' ಜನಸಂಖ್ಯೆಯನ್ನು ಪ್ರತಿ ಜನಗಣತಿಯಲ್ಲಿ ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತಾ ಹೋಗಿ ಅಂತಿಮ ಜಾತಿ ಗಣತಿಯಲ್ಲಿ ಅಂದರೆ 1931ರ ವರದಿಯಲ್ಲಿ 'ಬಹಿಷ್ಕೃತರ' ಸಂಖ್ಯೆ ಶೇ.21.5 ರಷ್ಟು ಇದೆಯೆಂದು ನಮೂದಿಸಲಾಗಿದೆ. ಇಲ್ಲಿ ಗಮನಿಸಬೇಕಾದ ಅಂಶವೆಂದರೆ ಕೇವಲ ಐದೇ ದಶಕಗಳಲ್ಲಿ ಹಿಂದೂಗಳ ಒಟ್ಟು ಸಂಖ್ಯೆಯಲ್ಲಿ ಬಹಿಷ್ಕೃತರ ಸಂಖ್ಯೆಯು ಶೇಕಡಾವಾರು 4.5ರಿಂದ 21.2ಕ್ಕೆ ಹೆಚ್ಚಾಗಿರುವುದು! ಇದು ಹೇಗೆ ಸಾಧ್ಯ? 1875ರಲ್ಲಿ 4.5%ರಷ್ಟಿದ್ದ ಜಾತಿಗಳ ಜನರಲ್ಲೇ ಈ ಸಂಖ್ಯೆ ಹೆಚ್ಚಿಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ 1875ರ ನಂತರದಿಂದ 1893ರವರಗೆ ನಡೆದ ಪ್ರತಿಜನಗಣತಿಯವರಗೆ ಕ್ರಮೇಣ ಒಟ್ಟು ಹಿಂದೂ ಜಾತಿಗಳಲ್ಲಿದ್ದ ಬೇರೆ ಬೇರೆ ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಬಹಿಷ್ಕೃತರು (ಈ ಹಿಂದೆ ಹೀಗೆ ಗುರುತಿಸಿರಲಿಲ್ಲ) ಎಂದು ಗುರುತಿಸಿ ಶೇಕಡ 8, 5, 15 ಹೀಗೆ ಹೆಚ್ಚಿಸುತ್ತಲೇ ಹೋಗಿ 1931ರ ವೇಳೆ ಶೇ. 21.5 ಎಂದು ಗುರುತಿಸಲಾಯಿತು. ಅಂದರೆ ಪ್ರತಿ ಗಣತಿಯಲ್ಲಿಯೂ ಆಯಾ ಜನ ಗಣತಿಯ ಅಧ್ಯಕ್ಷ್ಯರು ತಮ್ಮದೇ ಆದ ಮಾನದಂಡಗಳನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿ ಹಿಂದೂಗಳಲ್ಲಿ ಅನೇಕ ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಬಹಿಷ್ಕೃತರ ಪಟ್ಟಿಗೆ ಸೇರಿಸುತ್ತಲೇ ಹೋದದ್ದರಿಂದಲೇ ಈ ಪ್ರಮಾಣದಲ್ಲಿ ಏರಿಕೆಯಾಗಲು ಕಾರಣವಾಗಿದೆ. ಇದರ ಜತೆಗೆ 1890ರ ಜನಗಣತಿಯ ಕಮಿಶನರ್ ಆಗಿದ್ದ ರಿಸ್ಲೆಯಂತ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ತಮ್ಮದೇ ಆದ ಅಖಿಲ ಭಾರತೀಯ ಜಾತಿ ಶ್ರೇಣಿಕರಣದ ಒಂದು ಪಟ್ಟಿ ತಯಾರಿಸಿ ಭಾರತದ ವಿವಿಧ ಜಾತಿಗಳ ಈ ಪಟ್ಟಿಯಲ್ಲಿ ಜೋಡಿಸುತ್ತಾನೆ. ಇದರ ಪರಿಣಾಮದಿಂದಲೇ ಅನೇಕ ಜಾತಿ ಸಂಘಟನೆಗಳು ದೇಶದ್ಯಾಂತ ಉದ್ಭವಿಸಿದವು. ತಮ್ಮ ಸ್ಥಾನವನ್ನು ಶ್ರೇಣಿಯ ಯಾವ ಸ್ಥಾನದಲ್ಲಿ ಇರಿಸಬೇಕು ಎನ್ನುವುದರ ಕುರಿತಾಗಿ ಅಧಿಕಾರಿಗಳು ತೆಗೆದುಕೊಂಡ ತೀರ್ಮಾನಗಳನ್ನು ಪ್ರಶ್ನಿಸಿ, ಮನವಿ ಸಲ್ಲಿಸುವುದು, ಹೋರಾಟ ಮಾಡುವ ಕೆಲಸಗಳನ್ನು ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ ತಮಿಳುನಾಡಿನ ನಾಡರು ತಮ್ಮನ್ನು ರಿಸ್ಲೆಯು ಗುರುತಿಸಿದ ಶ್ರೇಣಿಗಿಂತ ಮೇಲೆ ಇರಿಸಬೇಕು, ತಮ್ಮನ್ನು ಕ್ಷತ್ರಿಯ ನಾಡರು ಎಂದು ಗುರುತಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಹೋರಾಟ ಮಾಡಿದರು. ಮಾತ್ರವಲ್ಲ, ತಮ್ಮ ಜಾತಿ ಜನರಿಗೆ ತಮ್ಮ ಹೆಸರನ್ನು 'ಕ್ಷತ್ರಿಯ ನಾಡರು' ಎಂದು ಹೇಳಬೇಕೆಂದು ಕರೆ ಕೊಡಲಾರಂಭಿಸಿದರು. ಹಾಗೆಯೇ ಪಳ್ಳಿ ಎನ್ನುವ ಜಾತಿ (ಇಂದಿನ ವಹ್ನಿಯರು) ತಾವು ಕ್ಷತ್ರಿಯರು ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಹಲವು ಆಧಾರಗಳೊಂದಿಗೆ ಹೋಗಿ ತಮ್ಮನ್ನು ವಹ್ನಿಯ ಕುಲ ಕ್ಷತ್ರಿಯರು ಎಂದು ಗುರುತಿಸುವಂತೆ ಹೋರಾಟ ಮಾಡಿದರು. ಇದರ ಪರಿಣಾಮ 1931ರಗಣತಿ ವೇಳೆಗೆ ಪಳ್ಳಿ ಎನ್ನುವ ಜಾತಿ ಹೆಸರನ್ನು ತೆಗೆದು ವಹ್ನಿಕುಲ ಕ್ಷತ್ರಿಯರು ಎಂದೇ ನಮೂದಿಸುವಂತಾಯಿತು.
ಅಧ್ಯಕ್ಷ ಮರ್ಜಿಗೆ ತಕ್ಕಂತೆ ಮಾನದಂಡಗಳು ಬದಲು ಆಯಾ ಜನಗಣತಿಯ ಅಧ್ಯಕ್ಷರೂ ಅವರದ್ದೇ ತರ್ಕಗಳನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿ ಈ ಪಟ್ಟಿಗಳನ್ನು ಮಾಡಿದ್ದಾರೆ. ಆದರೆ ಈ ತರ್ಕಗಳಿಗೆ ಬಳಸಿದ ಆಧಾರಗಳ ಸಾಚಾತನದ ಬಗೆಗೆ ಇದುವರೆಗೂ ಚರ್ಚೆಯಾಗಿಲ್ಲ. ಉದಾಹರಣೆಗೆ 1891ರ ಜನಗಣತಿಯಲ್ಲಿ ಪಂಜಾಬ್‌ನಲ್ಲಿ 1 ಲಕ್ಷ ಜಾತಿಗಳಿವೆ ಎಂದು ಗುರುತಿಸಿ, 1911ರ ವೇಳೆಗೆ ಅದನ್ನು 50 ಸಾವಿರಕ್ಕೆ ಪರಿಷ್ಕರಿಸಿ ಇಳಿಸಲಾಯಿತು. ಇಂಥ ಏರಿಕೆ ಮತ್ತು ಇಳಿಕೆಗಳ ಪರಿಷ್ಕರಣೆಗೆ ಹಲವು ಉದಾಹರಣೆಗಳನ್ನು ಕೊಡಬಹುದು. ಆದರೆ ಇಂತಹ ಪರಿಷ್ಕರಣೆಯ, ಗುರುತಿಸುವಿಕೆಯ 'ಆಟ'ಕ್ಕೆ ಇರುವ ಮಾನದಂಡಗಳ ಬಗೆಗೆ ಚರ್ಚೆಗಳು ಏರ್ಪಡಬೇಕು. ಯಾವುದೋ ಮಾನದಂಡ ಜನಗಣತಿಯ ಆಯೋಗಕ್ಕೆ ಇರಬಹುದಾದರೂ ಅದು ವಸ್ತುಸ್ಥಿತಿಯನ್ನು ವ್ಯಕ್ತಪಡಿಸುವುಕ್ಕೆ ಸಹಾಯಕವೇ? ಎನ್ನುವುದು ಸದ್ಯ ನಮ್ಮ ಮುಂದಿರುವ ಪ್ರಶ್ನೆಯಾಗಿದೆ.
ಪ್ರವರ್ಗಗಳ ಸಮಸ್ಯೆ
ಇದರ ಜತೆಗೆ ಹಲವು ಜಾತಿಗಳು ತಮ್ಮದೇ ಪ್ರವರ್ಗಗಳನ್ನು ಸೃಷ್ಟಿಸಿಕೊಂಡು, ಅದರಲ್ಲಿ ತಮ್ಮನ್ನು ಗುರುತಿಸಬೇಕು ಎಂದು ಬೇಡಿಕೆ ಇಟ್ಟು, ಅದು ಜಾರಿಯಾಗುವಂತೆ ಮಾಡಿದರು. ಅಂತಹ ಪ್ರವರ್ಗಗಳಲ್ಲಿ ಆದಿ ಅಂಧ್ರ, ಆದಿ ದ್ರಾವಿಡ, ಆದಿ ಕರ್ನಾಟಕ ಮುಖ್ಯವಾದವು. ಯಾರಾದರೂ ಈ ಪ್ರವರ್ಗಗಳನ್ನು ನಮೂದಿಸಿ ಎಂದು ಹೇಳಿದರೆ, ತೀರ ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಇದು ಜಾತಿಗಳನ್ನು ಮರೆ ಮಾಚಿ, ಪ್ರವರ್ಗಗಳನ್ನು ನಮೂದಿಸುತ್ತವೆ. ಈ ಪ್ರವರ್ಗಗಳನ್ನು ಯಾರು ಬೇಕಾದರೂ ಅಳವಡಿಸಿಕೊಂಡು ಬಿಡಬಹುದು. ಇದರಿಂದಾಗಿ ನಿಜವಾಗಿ ತಾರತಮ್ಯ ಅನುಸರಿಸುತ್ತಿರುವ ಜಾತಿ ಯಾವುದು ಎಂದು ಗುರುತಿಸುವುದು ಕಷ್ಟವಾಗುತ್ತದೆ.
ಕರ್ನಾಟಕ ಸರ್ಕಾರ ನೇಮಿಸಿದ ಹಿಂದುಳಿದ ವರ್ಗಗಳ ಆಯೋಗವೊಂದರ ಮುಂದೆ ಸಮಾಜ ಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞರ ಗುಂಪೊಂದು, ಜಾತಿ ಗುರುತಿಸುವಿಕೆಯ ಸಮಸ್ಯೆಗಳನ್ನು ಇಟ್ಟಾಗ, ಅವರು ಹೇಳಿದ ಮಾತು ಹೀಗಿತ್ತು: ''ಸದ್ಯಕ್ಕೆ ಬೌದ್ಧಿಕವಾಗಿ ಏನೂ ಹೇಳುವುದು ಬೇಡ, ಈಗ ಯಾರನ್ನು ಹೇಗೆ ಗುರುತಿಸಬೇಕು ಎನ್ನುವುದಕ್ಕೆ ಸಂಬಂಧಿಸಿದಂತೆ ಒಂದು ಮಾನಂದಂಡ ಸಿದ್ಧವಾಗಿದೆ. ಅದಕ್ಕೆ ತಕ್ಕಂತೆ ವರದಿ ತಯಾರಿಸಲಾಗುವುದು,'' ಇಂತಹ ಉತ್ತರಗಳು ವಾಸ್ತವದ ಬಗೆಗಿನ ಕಾಳಜಿಗಿಂತ ಇರುವ ಮಾನದಂಡಕ್ಕೆ ವಾಸ್ತವವನ್ನು ಹೊಂದಿಸುವ ಪ್ರಯತ್ನವನ್ನೇ ತೋರಿಸುತ್ತವೆ. ಇದರಿಂದಾಗುವ ಪ್ರಯೋಜನವೂ ಅಷ್ಟಕ್ಕಷ್ಟೆ. ಏಕೆಂದರೆ ಜಾತಿ ಎನ್ನುವುದು ಒಂದು ನಿರ್ದಿಷ್ಟವಾದ ಜನ ಸಮುದಾಯವನ್ನು ಸೂಚಿಸುವ ಪರಿಕಲ್ಪನೆಯೇ? ಎನ್ನುವುದು ಇನ್ನೂ ಸಷ್ಟವಾಗಿಲ್ಲ. ಕೇಳುವ ಪ್ರಶ್ನೆ, ಸಂದರ್ಭಗಳನ್ನು ಅನುಸರಿಸಿಯೇ, ಜಾತಿ ಯಾವುದು ಎನ್ನುವ ಉತ್ತರ ಜನರಿಂದ ದೊರಕುತ್ತದೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಅನೇಕ ಸಮಾಜಶಾಸ್ತ್ರೀಯ ಅಧ್ಯಯನಗಳನ್ನು ಸಾಕ್ಷಿಯಾಗಿ ಕೊಡಬಹುದು.
ಸದ್ಯ ಮೀಸಲಾತಿ, ರಾಜಕಾರಣದಿಂದ ದೊರಕುವ ಲಾಭಗಳು ಜನರು ನೀಡುವ ಉತ್ತರಗಳ ಮೇಲೆ ಪ್ರಭಾವ ಬೀರುವ ಸಾಧ್ಯತೆಯನ್ನು ತಳ್ಳಿ ಹಾಕಲಾಗುವುದಿಲ್ಲ. ಈ ಎಲ್ಲಾ ಕಾರಣದಿಂದ ಯಾವ ರೀತಿಯ ಪ್ರಶ್ನೆಗಳ ಮೂಲಕ ಜನರಿಂದ ಮಾಹಿತಿಗಳನ್ನು ಪಡೆಯಲಾಗುತ್ತದೆ. ಅನಂತರ ಆ ಮಾಹಿತಿಯ ವರ್ಗೀಕರಣಕ್ಕೆ ಯಾವ ವಿಧಾನ ಅನುಸರಿಸಲಾಗುತ್ತದೆ ಎನ್ನುವುದರ ಬಗೆಗೆ ಸಾರ್ವಜನಿಕವಾದ ಚರ್ಚೆಗಳು ಏರ್ಪಡಬೇಕಾಗಿದೆ. ಇಲ್ಲದಿದ್ದರೆ ಜಾತಿಗಣತಿಯಿಂದ ನೈಜವಾದ ಮಾಹಿತಿಯ ಸಂಗ್ರಹಣೆ ಅನುಮಾನ ಎಂದೇ ಹೇಳಬೇಕು.
ಮಾತ್ರವಲ್ಲದೆ ಆರ್ಥಿಕ, ಸಾಮಾಜಿಕ ಸನ್ನಿವೇಶಗಳ ಸಮೀಕ್ಷೆಯೂ ಆಗಿದೆ. ಅಲ್ಲದೆ, ವಾಸ್ತವಿಕತೆಯನ್ನು ಅರಿತು ಸಾಮಾಜಿಕ ನ್ಯಾಯದ ಕಡೆಗೆ ಚಲಿಸಲು ಇದು ಸಹಕಾರಿ ಎಂದು ಜಾತಿಗಣತಿಯ ಪರ ಇರುವವರು ವಾದಿಸುತ್ತಿದ್ದಾರೆ. ಈ ಆಶಯ ಈಡೇರಿದರೆ ಒಳಿತು.ಆದರೆ, ಇಂತಹ ಸಮೀಕ್ಷೆಗಳಿಂದ ನೈಜ ಮಾಹಿತಿ ದೊರಕಲು ಸಾಧ್ಯವೆ ಎನ್ನುವ ಅನುಮಾನ ಮೂಡುತ್ತಿದೆ. ಈ ಅನುಮಾನಕ್ಕೆ ಕಾರಣ ಇಲ್ಲದೇ ಇಲ್ಲ. ಹಾಗೆಂದು ಈ ಅನುಮಾನದಿಂದ ಗಣತಿ ನಿಲ್ಲಬೇಕೆಂದೇನೂ ಅಲ್ಲ. ಬದಲಾಗಿ ಸಮೀಕ್ಷೆಗೆ ಮೊದಲು ಮತ್ತು ನಂತರ ವಹಿಸಬೇಕಾದ ಎಚ್ಚರದ ಕಡೆಗೆ ನಾನಿಲ್ಲಿ ಗಮನ ಸೆಳೆಯಬಯಸುತ್ತೇನೆ. ಇದಕ್ಕೆ ಇದುವರೆಗೂ ಆದ ಗಣತಿಗಳ ಪರಿಣಾಮಗಳನ್ನೇ ಆಧಾರವಾಗಿ ಬಳಸಿಕೊಳ್ಳುತ್ತೇನೆ.
-ಲೇಖಕರು ಸಮಾಜ ಶಾಸ್ತ್ರಜ್ಞ
Subscribe to:
Posts (Atom)
ವಿಶ್ವವಾಣಿಯಲ್ಲಿ ರುಲ್ಫೋ